Czy Ewangelia może być drogą do sukcesu? Oczywiście, że tak – lecz nie chodzi tu o sukces rozumiany według standardów tego świata! W końcu Jezus mówi: „Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do Królestwa Bożego” (Mt 19,24). To oznacza, że nie powinniśmy zabiegać o dobra doczesne, lecz o to, co wieczne. Czy zatem oznacza to, że mamy żyć w ubóstwie? Mamy być bogaci sercem, a dobra materialne traktować jako narzędzie – służące nam do życia i pomagania innym. Ten świat to tylko etap naszej podróży, a prawdziwe szczęście powinniśmy znaleźć w szczęściu drugiego człowieka. To jest największe bogactwo, które możemy po sobie zostawić.

Czy Bóg może wspierać nas w kwestiach materialnych lub uzdrowić z uciążliwych chorób? Tak, jak najbardziej, ale jest jeden, istotny warunek dla takiego cudu: to, co otrzymujemy – zdrowie, czy codzienny „chleb powszedni” – powinno służyć także innym.

Ktoś może powiedzieć, że z tego powodu uzdrowienie z każdej choroby czy ułomności jest możliwe i że jeśli ono nie następuje, to jest wynikiem niedostatecznej wiary. To jednak bardzo niebezpieczny pogląd, który może prowadzić osoby niepełnosprawne do depresji, budząc w nich przekonanie, że nie są wystarczająco wierzące, a przez to niezasługujące na uzdrowienie. Idealnym przykładem, który obala takie myślenie, jest Nick Vujicic – człowiek, który urodził się bez rąk i nóg, a mimo to przez jego posługę Bóg uzdrowił kobietę, która przez lata wyrządzała ogrom zła, zniewalając dziewczynki do pracy w domach publicznych.

To niepojęte, że Bóg uzdrowił kogoś odpowiedzialnego za tak wielki grzech i krzywdę, kogoś, kto odrzucał wszelkie dobro i Boga, wykorzystując biedne rodziny, które sprzedawały jej swoje córki. Nick, przytaczając tę historię, tłumaczy: skoro Bóg wybaczył jej, to i tobie wybaczy. Przez Nicka przemawia ogromna siła wiary i niezwykły charyzmat.

Dlaczego jednak Bóg, mimo głębokiej wiary Nicka i tego, że przez jego modlitwy inni doświadczają cudów, nie sprawia, że jemu samemu odrastają kończyny? Najwyraźniej dlatego, że gdyby Nick miał dwie ręce i dwie nogi, nie mógłby tak wyraziście świadczyć o swojej wierze i miłości do Boga.

Być może jego niepełnosprawność to wynik genetycznego przypadku, krzyż, który Nick niesie przez swoje życie z niesamowitą godnością. To krzyż znacznie cięższy niż ten, który większość z nas nosi, a jednak Nick – bez rąk i nóg – znajduje siłę, by go dźwigać. Jednocześnie podnosi z upadku tysiące innych ludzi, pokazując im swoją szczęśliwą rodzinę (widoczna na zdjęciu), swoją wiarę i niezłomność. Patrząc na niego, widzimy człowieka tryskającego prawdziwą radością. Jest naprawdę niezwykły!

Dlatego jeśli ktoś zmaga się z niepełnosprawnością lub ciężką chorobą, oczywiście warto, by prosił Boga o cud. Ale jeśli ten cud nie nadejdzie, niech da świadectwo zaufania Bogu, działając w sytuacji, w jakiej się znalazł. Tak jak mówił Chrystus: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech weźmie krzyż swój i naśladuje Mnie” (Mt 16,24).

To bardzo ważne, by się nie załamywać, lecz zastanowić się, jaka jest nasza życiowa misja i z determinacją ją realizować – bo właśnie to przynosi prawdziwe szczęście.

To fascynujące, ale jeśli naprawdę uwierzymy, że naszą misją jest pomaganie potrzebującym, Bóg, widząc czystość naszego serca i dobre intencje, będzie nas błogosławił. Natomiast gdy nasze prośby wynikają z wygodnictwa czy próżności, Bóg często ich nie spełnia, bo takie intencje nie służą światu, lecz karmią tylko nasz egoizm.

Na te egoistyczne pragnienia może za to odpowiedzieć ktoś inny – ten, który czasem obdarza zdrowiem i majątkiem, przynoszącym jedynie złudne poczucie szczęścia i wciągającym nas w pułapkę niekończącej się gonitwy za materialnym „królikiem”, którego nigdy nie da się złapać, bo zawsze jest „za mało.”

Ci, którzy czerpią szczęście z życia z Bogiem, są wdzięczni za to, co mają, i dzielą się tym, by wzmacniać innych. Z kolei ci, którzy są w pułapce materializmu, nawet posiadając ogrom, wciąż odczuwają brak, który uniemożliwia im prawdziwe szczęście…