Usłyszałem niesamowitą historię. Pewien człowiek, programista, usłyszał w swojej głowie głos, który nakazywał mu pójść na tory kolejowe i głosić Ewangelię na cały głos, mówiąc, że Bóg kocha każdego człowieka. Z racji swojego racjonalnego myślenia, uznał, że to zapewne efekt przemęczenia pracą. Przecież nie zwariował, aby słyszeć głosy w głowie. Może to tylko wyobraźnia? Ponadto, wydawało się to dziwne – pójść na torowisko w środku nocy i głosić tam Ewangelię? Absurdalne i bez sensu, myślał. Jednak głos stawał się coraz silniejszy, pytając: „Dlaczego nie chcesz mi zaufać? Dlaczego nie chcesz mnie posłuchać? Proszę cię, idź na te tory i głoś Ewangelię.”

Ostatecznie zdecydował się ubrać i wyjść. Mieszkał niedaleko torów, więc poszedł tam i w środku nocy zaczął na cały głos mówić, że Bóg kocha każdego człowieka. Choć wydawało mu się to bez sensu, poddał się temu i mówił. Dopiero gdy usłyszał w głowie „Dziękuję, teraz możesz iść spać,” głos ucichł. Przez lata nie rozumiał, dlaczego to zrobił, aż usłyszał w Kościele świadectwo pewnego nawróconego człowieka. Mówił on, że jego nawrócenie zaczęło się w bardzo dziwny sposób. Kiedy miał wielką depresję i postanowił skończyć ze sobą, wybrał się w nocy na tory, by rzucić się pod pociąg. Nagle, gdzieś w oddali, usłyszał męski głos mówiący: „Bóg cię kocha, Bóg cię mocno kocha!” Ten głos brzmiał tak wyraźnie, jakby ktoś tam stał i mówił to bezpośrednio do niego. Był tak przekonujący, że postanowił zmienić swoje życie, nawrócił się i teraz stoi przed nami.

To nie jest moja historia, lecz opowieść pastora, którą usłyszałem podczas wspólnej modlitwy z protestantami. Po tej niedzielnej długiej modlitwie pojechałem jeszcze na wieczorną Mszę Świętą katolicką. A gdy z niej wróciłem, zobaczyłem siedzącą w ulicznym barze kobietę. Zwróciła moją uwagę, ale nie wiedziałem jeszcze dlaczego. Odszedłem około 50 metrów, gdy nagle usłyszałem podobny głos w głowie: „Idź do niej!”

Myślałem, że to niemożliwe – przecież nie zwariowałem. Pokonałem kolejne 50 metrów, ale głos stawał się coraz silniejszy: „Idź do niej, proszę cię, zaufaj mi.” W końcu zawróciłem.

Podszedłem do niej i zapytałem: „Przepraszam, czy mogę jakoś pomóc?” Kobieta, mająca około 50 lat, spojrzała na mnie i powiedziała: „Czy mógłby Pan ze mną porozmawiać?”

Wtedy zrozumiałem, że nie zwariowałem. To, co wydarzyło się potem, było cudowne i niezwykłe. Modliłem się za nią i z nią, długo rozmawiając, starając się podnieść ją na duchu, bo tego Ducha bardzo potrzebowała.

Piszę Wam to, bo może i Wy słyszycie taki głos w swojej głowie, ale obawiacie się, że to tylko Wasza wyobraźnia. Warto jednak podążać za tym Bożym głosem. Niech Was prowadzi.