Pewien Mark mi napisał:
„Co za bzdury dla obłąkanych… Koszmar. Jest różnica w kontekście wiary iż skoro 13,4 mld lat świetlnych od Ziemi istnieje znany nam obiekt to dalej również, a wiarą że ktoś za pomocą pstrykania palcami stworzył naszą planetę a potem Adama i Ewę oraz gadającego węża ( bo go też musiał stworzyć ) a następnie żeby zbawić od grzechu tych dwóch cymbałów, dał nam chodzącego po wodzie gościa którego musieliśmy zabić by zbawić ludzkość, super plan – powiedział bym że wręcz BOSKI..”

Odpowiedziałem:
Zatem z Pana wypowiedzi wynika, że jest Pan również wierzącym, bo zakłada Pan na podstawie danej obserwacji, że wszechświat jest dużo szerszy niż to, co możemy zaobserwować. Napisałem przecież, że istnieją na świecie ludzie, którzy uważają, że to czego nie widać, to nie istnieje. Bo nie wierzą w to, że w odległości ponad 46 miliardów lat świetlnych może istnieć nadal wszechświat.

Nie wierzą z tej przyczyny, bo światło tego wszechświata jeszcze do nas nie dotarło. I co więcej za miliony, miliardy lat jeszcze nie dotrze. Dlatego nigdy nie uwierzą w to, że może istnieć coś, czego nigdy nie zobaczą.

Pan jak rozumiem jest inny, bo Pan wierzy, że ten wszechświat może być dużo szerzy niż to,
co jesteśmy w stanie zobaczyć, zatem jest Pan wierzącym tak jak ja. Brawo!

Ba również wierzę, że istnieją zupełnie inne wymiary tego wszechświata, których nie widać. Przecież sam Einstein jako pierwszy sugerował, że czas jest jednym z takich wymiarów, a później powstała teoria strun z kolejnymi ukrytymi wymiarami.

Cieżko jest przecież założyć, że mogą istnieć wszystkie inne wymiary, ale ten duchowy na pewno nie.

Dlatego cieszę się, że jest Pan podobnie jak ja wierzącym, bo sensem wiary jest właśnie to, że wierzymy w to, czego nie jesteśmy w stanie zobaczyć i do końca zrozumieć.

Idąc dalej, jeśli założymy zgodnie z wiarą, że wszechświat posiada swojego architekta, (bo nie powstał z przypadku – cytując Einsteina „bo Bóg nie gra w kości”), to wielka „inflacja wszechświata” ma swój architektoniczny początek. I tym początkiem nie jest nawet sam wielki wybuch, lecz fluktuacje kwantowe długo, długo przed nim.

Czy „coś” niematerialnego może na nie oddziaływać, aby powstała z takiej wielkiej energii materia i antymateria?

Logicznie myśląc jest to bardziej prawdopodobne, niż założenie, że coś dzieje się bez przyczyny.

Zatem prawdopodobieństwo oddziaływania jednego z niewidzialnych wymiarów „duchowych” na inny wymiar materialny jest jak najbardziej możliwe, bo takie niewidzialne oddziaływanie nadaje większy sens fluktuacji.

Pan mimo tego, że wierzy w istnienie materii, której jeszcze przez miliony lat nie zobaczymy,
wyśmiewa jednak biblijny obraz stworzenia Boga na takiej samej zasadzie, jakby wyśmiewałby Pan każdą hiperbolę w powieści, która jest pewną symboliką, a nie naukowym rozważaniem.

To trochę tak, jakby w powieści o „Małym Księciu” koncentrował się Pan na gadającej róży, tak jak w Biblii koncentruje się Pan na gadającym wężu,
a nie na niematerialnych wartościach (miłości, przyjaźni, odpowiedzialności) jakie płyną z tej powieści.

Tak samo jest w Biblii, gdzie wartości duchowe są dużo ważniejsze, niż zawarte w Biblii symboliczne porównania.

Bowiem jeden symboliczny dzień biblijny mógł trwać przecież miliony lat. Zatem na tej samej zasadzie, jeden dzień powstania człowieka mógł trwać również miliony lat, zanim pierwszy człowiek był w stanie nawiązać jakąkolwiek rozumną relację z wymiarem duchowym i zarazem Absolutem, religijnie zwanym Bogiem.

Dlatego symbolika biblijna ma na celu pokazanie pewnych relacji pomiędzy niematerialnym światem duchowym, a tym materialnym. Między Bogiem, a człowiekiem.

Pan natomiast czytając Biblię jak przedszkolak udaje, że potrafi zrozumieć ją tylko dosłownie, bez głębszego znaczenia hiperboli i biblijnej przenośni. Przyznam, że to dosyć arogancka postawa.

Arogancka, bo samemu udając głupca, chce Pan pokazać katolików jako prostaków wierzących w gadające węże.

I być może z tej własnej zarozumiałości, nie może Pan pojąć najważniejszego, że zbawienie człowieka nie polega na tym, że „musiliśmy zabić naszego Zbawiciela” jak Pan szyderczo podsumował.

Bo nasze zbawienie polega na tym, że Zbawiciel chciał nas nauczyć bezgranicznej miłości i wybaczenia.

Gdyby Jezus Chrystus nie oddał się jako baranek na zatracenie, to nie nauczyłby nas najważniejszego przykazania miłości, abyśmy się wzajemnie miłowali.
Bez tej ofiary, dla nas to byłyby tylko puste słowa.

Dopiero oddanie przez Jezusa swojego życia za wiarę, za Miłość do człowieka i późniejsze Zmartwychwstanie otworzyło apostołom oczy.

Na tym właśnie polega prawdziwa chrześcijańska wiara! Na tym polega sens i zrozumienie tej ofiary.
Czyli na miłości, wybaczeniu, odpuszczeniu i tylko to czyni nas zbawionymi.

Zatem jeśli będzie trzymał Pan w sercu zawiść, to cała ofiara Pana Jezusa w niczym Panu nie pomoże.

Bowiem odpuszczanie nieprzyjaciołom i jest podstawą do naszego odpuszczenia, zgodnie ze słowami modlitwy „Ojcze Nasz”.

Dlatego chrześcijańska wiara w wymiar duchowy, jest czymś ponad materią, ponad materializmem, jest ponad założeniami naszej cywilizacji, gdzie często ważniejsze jest osobiste ego, niż nasze dobro wspólne…