Klaudia pyta: Czy człowiek, który nie wierzy w Boga, z zasady musi być zły?
Odpowiadam: Nasze życie składa się z wielu etapów. Znam osobiście stosunkowo młodych ateistów, którzy są bardzo dobrymi ludźmi. Na obecnym etapie życia uważają, że aby być dobrym, nie potrzebują Boga.

Bycie dobrym, gdy wszystko układa się pomyślnie, jest stosunkowo łatwe. Trudniej jest, gdy napotykamy na przeszkody, takie jak konieczność spłaty długów zaciągniętych przez innych, kradzież czegoś dla nas ważnego, czy też krzywda wyrządzona naszym bliskim.

W takich sytuacjach przebaczenie staje się niezwykle trudne, a dla wielu ateistów może wręcz wydawać się niemożliwe. Właśnie tutaj ujawnia się wyższość wiary w Boga, ponieważ moralność ateisty w obliczu takich prób może okazać się niewystarczająca. Często taka moralność kruszy się w afekcie, prowadząc do podejścia „oko za oko, ząb za ząb”, co jest odmienne od perspektywy osoby wierzącej. Czasami takie osoby z biegiem lat gromadzą w sobie gorycz i nienawiść, nie potrafiąc przebaczyć i trwając w zawziętości.

Wiara to jednak coś więcej niż tylko powierzchowne bycie dobrym. Wiara pozwala nam pokonywać trudności i dodaje siły tam, gdzie świecka moralność i etyka mogą nie wystarczyć.

Dowodem na to jest fakt, że gorliwie wierzący chrześcijanie rzadko się rozwodzą, podczas gdy osoby, które zawarły tylko ślub cywilny, robią to znacznie częściej, nie walczac o swoją miłość.
I nie chodzi tu o osoby, które z przyzwyczajenia chodzą do kościoła, ale o tych, którzy żyją swoją wiarą na co dzień. To o czymś świadczy.

Sam fakt, że młode dziewczyny zdradzają swoich partnerów, pokazuje, jak brak religijnej moralności destabilizuje nasze społeczeństwo i niszczy zasady, które jeszcze kilkanaście lat temu były oczywiste.

Mówię to jako osoba będąca w 27-letnim związku, z czego 16 lat po ślubie.

Każda moralność musi mieć jakieś źródło. Moralność ateisty niestety nie ma takiego stałego źródła i jest bardzo elastyczna, bo opiera się jedynie na indywidualnym pojęciu dobra i zła, które może być dla każdego inne. Przykładem tego jest postać Kalego z „W pustyni i w puszczy”, który uważał, że dobrze jest ukraść krowę, ale złem było, gdy ktoś ukradł krowę jemu.

Obecne zmiany w programach szkolnych sprawiają, że młodzi ludzie nawet nie poznają takich książkowych przykładów moralności.

Natomiast moralność wypływająca z Dekalogu jest niezmienna i uniwersalna przez pokolenia.

Dlatego będąc wierzącym, łatwiej jest taką moralność utrzymać, a Bóg pomaga pokonywać wszelkie trudności. Dlatego zachęcam do wiary, bo jest pożyteczna społecznie i nadaje życiu głębię i sprawia, że stajemy się prawdziwie szczęśliwi. Bóg nie chce naszego smutku, tylko pragnie naszej radości.