Moi drodzy, z uwagi na to, że próbuje się nas przedstawiać jako prawicowych oszołomów, którzy widzą, że niektóre kobiety startujące na Igrzyskach mają więcej zewnętrznych cech męskich niż żeńskich, chciałbym ostatecznie w oparciu o dowody podsumować całą sytuację.

Na zdjęciu widoczny jest rzekomy dowód, że kontrowersyjna bokserka jest od urodzenia kobietą. Ten dowód został upubliczniony przez jej ojca po tym, jak dziennikarze odwiedzili go w domu i zapytali o akt urodzenia.

I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że ten akt urodzenia został wystawiony dopiero 19 lat po narodzinach, dokładnie w 2018 roku, co potwierdza pieczątka z datą.

Czyli dokument został wydany tuż przed tym, gdy zaczęła osiągać swoje pierwsze sukcesy sportowe.

A jakie to ma znaczenie?

Takie, że komitet olimpijski nie przeprowadza genetycznych badań płciowych ani nie sprawdza poziomu testosteronu u wszystkich startujących kobiet przed zawodami. 😳 Przyznaję, że sprawdzając powyższą informację sam jestem w szoku!

Badania te wykonywane są tylko wyjątkowo dla kobiet startujących w biegach na dystansach od 400 metrów do jednej mili. Zasady te wymagają, aby zawodniczki z poziomem testosteronu powyżej 5 nmol/L musiały obniżyć go do poniżej tego poziomu przez co najmniej sześć miesięcy przed rywalizacją.

Co jest jednak kuriozalne, to takich testów nie przeprowadza się dla zawodniczek biorących udział w sztukach walki! 😳

Wyobraźcie sobie, że komitet olimpijski uznał, iż kobiety w innych dyscyplinach, wyglądające jak mężczyźni z powodu wyższego poziomu testosteronu, są w porządku. A to, że testosteron pomaga w budowaniu masy mięśniowej i siły, już nikogo nie interesuje. Przecież nie trzeba być biologiem, aby zauważyć różnicę w budowie mięśni gołym okiem.

I tutaj właśnie powstała furtka, przez którą wspomniane kobiety o męskich cechach zostały dopuszczone do Igrzysk na podstawie płci wpisanej w paszporcie, co zostało oparte na akcie urodzenia, który nie był poprzedzony szczegółowymi badaniami genetycznymi.

A największą kontrowersją jest to, że nie przeprowadzono ponownych badań genetycznych w 2024 roku dla zdyskwalifikowanych bokserek z Mistrzostw Świata w 2023 roku, mimo że wykryto u nich chromosomy męskie XY oraz zbyt wysoki poziom testosteronu.

I to nie były jedyne badania!

Ponieważ przeprowadzono takie dwa badania:

– Pierwsze podczas Mistrzostw Świata Kobiet w Boksie IBA w Stambule w 2022 roku.
– Drugie podczas Mistrzostw Świata Kobiet w Boksie IBA w Nowym Delhi w 2023 roku.

Oba badania były zlecone w międzynarodowych instytutach badawczych.

Tutaj pojawia się kolejna kontrowersja, gdyż Międzynarodowe Stowarzyszenie Bokserskie (IBA) nie podaje nazw instytutów badawczych, które przeprowadzały te badania. Dlatego Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl) słusznie podnosi, że brak publicznego udostępnienia szczegółów tych badań może podważać ich autentyczność.

IBA broni się tym, że badania były przeprowadzone w dwóch niezależnych laboratoriach w różnych krajach, jednak szczegóły tych badań pozostają tajne (nie wiadomo dlaczego) i wszystkie dowody zostały przedstawione w procesie odwoławczym do CAS, czyli do Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego ds. Sportu.

Moim zdaniem, gdyby IBA nie utrzymywała tych informacji w tajemnicy, nie byłoby powyższej kontrowersji i MKOl nie miałby żadnych argumentów.

Pomimo procedury odwoławczej (IBA dało 21 dni na odwołanie się od decyzji), Lin Yu-ting nie odwołała się od decyzji IBA, co sprawiło, że decyzja stała się prawnie wiążąca. Natomiast Imane Khelif początkowo odwołała się do CAS, jednak wycofała odwołanie w trakcie postępowania, co sprawiło, że decyzja IBA również stała się prawnie wiążąca.

W ten sposób potencjalnie słuszny argument MKOl o utajnianiu szczegółów badania przepada, gdyż jeśli była procedura odwoławcza w CAS, z której nie skorzystano, to znak, że z decyzją się pogodzono.

Co więcej, później zaczęto tłumaczyć się, dlaczego zawodniczki mają wyższy poziom testosteronu, co potwierdza, że nikt nie podważa wyników badań.

Możecie się jednak zastanawiać, dlaczego mimo pierwszego badania w 2022 roku, które potwierdziło powyższe, dopuszczono zawodniczki do rywalizacji w 2023 roku?

IBA tłumaczy się tym, że wyniki badań pojawiły się dopiero po zakończeniu mistrzostw w 2022 roku, dlatego nie doszło do dyskwalifikacji, bo nie mają takiej procedury, aby cofać wyniki i odbierać medale ze względu na poziom testosteronu, ponieważ ten nie podlega bezpośrednio kontroli dopingowej. 😳

A bez dyskwalifikacji nie ma w procedurach IBA możliwości uniemożliwienia zawodniczkom uczestnictwa w kolejnych mistrzostwach.

Dlatego dopiero kolejne testy mogły być przeprowadzone, gdy zawodniczki przybyły na kolejne mistrzostwa w 2023 roku. W ten sposób zaraz po przyjeździe pobrano próbki, a wyniki badań były dostępne dopiero kilka dni później, dlatego decyzję o dyskwalifikacji podjęto jeszcze w trakcie mistrzostw, a nie po nich.

I tutaj widać bardzo dużą lukę prawną, ponieważ międzynarodowa organizacja antydopingowa nie przeprowadza testów płci, a osobne testy płci można przeprowadzić dopiero, gdy zawodniczki pojawią się na zawodach.

W ten sposób na obecnych Igrzyskach wykorzystuje się tę lukę, gdyż takich testów na poziom testosteronu dla wielu dyscyplin sportu wśród kobiet się nie przeprowadza, co powoduje, że nasze dzielne dziewczyny muszą rywalizować z kobietami wyglądającymi jak mężczyźni. 😳

Wiedzieliście o tym?

Ja przyznaję, że do czasu weryfikowania tego tematu nie miałem o tym pojęcia.

A gdy powyższe podlejemy ideologicznym sosem „poprawności”, to wychodzi już totalne kuriozum, gdzie nawet obrońcy kobiet muszą dla zasady bronić mężczyzn w spódnicach. 🤷‍♂️

Tym samym zamykam ten wątek z poczuciem,
że nasza intuicja podpowiadająca, że coś tutaj jest nie tak, nas jednak nie zawodzi.