Wczoraj, gdy wracaliśmy z żeglowania pociągiem, na koniec naszej podróży przysiadł się do nas w przedziale pewien gość, który, jak się okazało, przed chwilą wyszedł z „puszki”.

Oczywiście zanim się dosiadł zapytał kulturalnie, czy może. Oczywiście, że się zgodziliśmy, a o Jego przeszłości dowiedzieliśmy się w momencie, gdy pomagaliśmy mu włożyć ciężką walizkę na półkę.

Wówczas stwierdził, że to jest Jego cały dom, bo właśnie przed chwilą wyszedł na wolność.

Wyżalił się, że jest tak przepychany z przedziału do przedziału, że nikt go nie chce i wszyscy się go boją.

Zresztą sam miał tego świadomość, bo był duży, wydziarany tatuażami od stóp do głów i zanim nas zapytał, czy może się przysiąść, pod nosem sobie powiedział: „O! Tutaj nie ma dzieci.”

Czyli doskonale widział, że swoim wyglądem może je wystraszyć.

Po tym stwierdzeniu widziałem, że to jest w głębi duszy dobry człowiek, tylko na którymś etapie życia się pogubił.

I gdy to powiedział, tak sobie pomyślałem:
a jeśli taki człowiek będzie cały czas odrzucany przez społeczeństwo, to jak ma być później dobrym?

Jak ma poczuć miłość i społeczne wsparcie jak każdy mu mówi, aby sobie poszedł dalej?

Czy przy takim społecznym odrzuceniu będzie chciał szanować innych i kierować się społecznymi zasadami?

Owszem każdy z nas zakłada, że po takim człowieku wszystkiego można się spodziewać i ma naturalne obawy, ale z drugiej strony może właśnie takie nasze uprzedzenie nakręca u takich ludzi społeczną nienawiść i dlatego zaczynają gardzić takim społeczeństwem, bo nikt nie chce dać im drugiej szansy, bo zabrakło miłości w ich domu?

Może to dziwne, ale dla tego człowieka staliśmy się „ziomalami” i podejrzewam, że gdyby groziło nam niebezpieczeństwo to sam by nas bronił, tylko dlatego, że z góry go nie odrzuciliśmy.

Może to właśnie zanikająca społeczna empatia jest powodem tego, że niektórzy ludzie nie mają problemu z krzywdzeniem innych?

I chyba coś w tym jest, że jako społeczeństwo stajemy się coraz mniej empatyczni, bo zamiast mentalnie przytulić, wesprzeć, tak wielu „redaktorów” postanowiło ostatnio wyśmiewać się z tego, że prezenterce telewizyjnej wypadły przednie zęby na wizji i biedna musiała ich szukać na podłodze podczas programu na żywo.

Niestety tym kpiącym redaktorom uległo wiele osób, które zapomniały, że śmieją się z redaktorki, która publicznie zawstydzona być może przeżywa teraz z tego tytułu depresję.

Dlatego uważam, że jeśli jako społeczeństwo nie przestaniemy ulegać podsycaniu do nienawiści, hejtu i drwin, to niestety coraz więcej będzie takich osób, które będą gardzić takim społeczeństwem i być może będą posuwać do łamania wszelkich społecznych zasad.