Kiedy zadałem sobie pytanie: „A co zrobiłeś dla Kościoła katolickiego, aby więcej młodych osób do niego przychodziło?”, ze wstydem muszę przyznać, że niewiele.

Kiedyś, owszem, potrafiłem uczestniczyć nawet w czterech Mszach Świętych w niedzielę, podczas których grałem na klawiszach, wspierałem schole i zespoły młodzieżowe, a także pełniłem funkcję lektora.

Niestety, w ostatnich latach ktoś zdołał mi wmówić, że aby pełnić taką służbę, trzeba być świętym, a ze względu na swoje doświadczenia w show-biznesie, nie jestem już godny tego, by tak posługiwać.

Wtedy pojawił się na mojej drodze zaprzyjaźniony pastor z Kościoła protestanckiego, który powiedział mi: „Radek, co ty za głupoty opowiadasz, że nie jesteś godny służyć swoim charyzmatem? Pamiętaj, że dla Boga jesteś święty, bo jeśli uznajesz Chrystusa jako Zbawiciela i mocno w to wierzysz, jesteś świętym dzieckiem Boga”.

To właśnie od naszych braci protestantów otrzymałem przysłowiowego „kopa” do działania, chociaż wiem, że ten impuls pochodził od Ducha Świętego, który posłużył się pastorem Wojciechem.

Kierując się głosem serca, każdą niedzielę spędzałem na nabożeństwach z pastorem Wojciechem, śpiewając z całych sił na chwałę Boga. Jednocześnie w każdą niedzielę, będąc na Mszy Świętej w różnych kościołach na warszawskiej Woli, pewnego dnia postanowiłem podejść do proboszcza – redemptorysty z kościoła przy ulicy Karolkowej w Warszawie (Parafia Św. Klemensa Hofbauera w Warszawie) – i zapytać, czy potrzebuje mojej pomocy.

Kiedy ojciec redemptorysta w telegraficznym skrócie usłyszał moją historię, powiedział, że jego marzeniem jest, aby w kościele znów działał zespół muzyczny, prowadzący uwielbienia w Duchu Świętym po Mszy Świętej o 20-tej.

Odpowiedziałem, że to na pewno nie przypadek, że trafiłem do tego kościoła.

Później odkryłem, że to jeden z nielicznych kościołów, gdzie odprawiane są Msze trydenckie, czyli po łacinie, według starego obrządku liturgicznego. Wcześniej tego nie wiedziałem.

W zasadzie nie znałem tego kościoła poza tym, że widziałem tam liczne tablice pamiątkowe – w czasie Powstania Warszawskiego zginęło tu wielu Polaków, w tym wszyscy ojcowie redemptoryści.

Pomimo tej tragicznej historii, traktowałem ten kościół jak każdy inny na Woli, gdzie przychodziłem się modlić. Jednak coś w tej modlitwie było wyjątkowego – Msza była odprawiana z niezwykłym namaszczeniem, każde słowo miało swoją wagę i znaczenie. Nie było pośpiechu, tylko głęboka wiara i obecność Ducha Świętego.

Co ciekawe, modląc się z protestantami, fizycznie odczuwam obecność Ducha Świętego – trudno to opisać słowami, ale to odczucie emanuje i promieniuje na innych. To temat na prywatną rozmowę, najlepiej w kościele.

To samo odczuwam w Kościele katolickim, a w szczególności u redemptorystów, gdzie czuję, że mam do wykonania jakieś dodatkowe dzieło. Dlatego postanowiłem porozmawiać z proboszczem.

Teraz dochodzimy do finału tej historii.

Ojciec proboszcz zapytał mnie: „Jak chcesz zacząć działać?”

Odpowiedziałem, że zacznę od grania i śpiewania podczas Mszy Świętej, a na ogłoszeniach ojciec zaprosi wiernych do scholi, a ja wygłoszę swoje świadectwo z ambony.

I tak się stało pewnej niedzieli. Z ambony powiedziałem zgromadzonym: „Wiem, że nie potrzebujecie mojej muzyki ani mojego śpiewu. Skoro jesteście tu od lat, to znaczy, że uwielbiacie Boga w modlitwie, może w modlitewnej ciszy, a także w tradycyjnych pieśniach i przy dźwiękach organów. Jednak to, jak gram i śpiewam, ma pomóc w modlitwie tym, którzy nie rozumieją tych klasycznych form, i tylko pod nosem mruczą bez większego zaangażowania.

Owszem, ktoś może przyjść do kościoła tylko dla muzyki, ale wierzę, że Duch Święty zadziała w jego sercu poprzez kazanie, modlitwę i Eucharystię. Dlatego proszę, nie zostawiajcie mnie samego w tej posłudze, wesprzyjcie mnie.”

Po tych słowach zagrałem jeszcze „Twoją miłość” Mietka Szcześniaka i modliłem się, aby Duch Święty poruszył serca ludzi, by ktoś do mnie podszedł.

Kiedy skończyłem, ukląkłem i zamknąłem oczy, modląc się: „Boże, proszę, niech nie będę w tym sam.”

Kiedy otworzyłem oczy, za mną stało osiem osób, które chciały dołączyć do zespołu.

Wczoraj ta grupka śpiewała ze mną podczas Mszy Świętej, a ostatniego utworu nie mogliśmy skończyć, bo gdy kończyliśmy wszyscy dalej go śpiewali, a na koniec klaskali z radości.

W ten sposób kolejne osoby do nas dołączyły, a nasz młodzieżowy zespół kościelny liczy już 12 osób.

Wczoraj wieczorem okazało się, że jedna z dziewczyn, która do nas podeszła, dopiero będąc w domu skojarzyła, że prowadzę bloga, którego od dwóch lat śledzi razem z mamą.
Jaki ten świat jest mały. ❤️

Dlaczego Wam to piszę? Aby „kopnąć” Was do działania, tak jak mnie „kopnął” pastor Wojciech.

Może w Waszych parafiach są podobne schole, a może trzeba je założyć. Może potrzeba technicznej pomocy, a może warto stworzyć wspólnotę modlitewną.

Zadajmy sobie pytanie: co zrobiliśmy, aby ożywić nasz Kościół?

Nie czekajmy na inicjatywę księdza, ojca, czy pastora. Sami bądźmy iskrą rozpalającą wiarę – może dodającą sił samemu księdzu, który też potrzebuje takich świadectw.

A jeśli ktoś z Was jest obrażony na Kościół katolicki i nie zamierza więcej do niego wrócić, proszę niech nie opuszcza Boga.

Wierzę, że Duch Święty pragnie przytulić każdego człowieka i z wielką mocą działa również w kościołach niekatolickich. Pisał o tym przecież papież, a mówi o tym sam Katechizm Kościoła Katolickiego.

Dlatego wszystkim, którzy czują się zranieni przez Kościół katolicki na tyle mocno, że nie chcą mieć z nim nic wspólnego, polecam Kościół protestancki DrabinaJakuba, który jako jeden z nielicznych protestanckich kościołów co niedziela celebruje wieczerzę prawie na wzór tej, którą celebrowali pierwsi apostołowie.

Oczywiście, nie jest to taka Eucharystia jak w Kościele katolickim, ale wierzę w obecność Ducha Świętego, bo doświadczam tam Jego działania. Wierzę, że Bóg ma swój plan na każdego człowieka i ma swoje różne miejsca działania.

I aby było jasne, nie odwodzę nikogo od Kościoła katolickiego! Wręcz przeciwnie chcę służyć w Kościele katolickim moimi talentami, aby młodzi ludzie od niego nie odchodzili.

I z góry uprzedzam, że będę zmuszony pożegnać się tutaj z każdą osobą, która będzie próbowała mi wmówić, że jest inaczej i manipulowała moją wypowiedzią.

Bo tak jak już pisałem, wiele Kościołowi katolickiemu zawdzięczam i pragnę ożywiać wiarę wiernych w Nim będących.

Wiem jednak, że są też ludzie, którzy mają swoje przykre doświadczenia, bo np. ksiądz odbił komuś żonę i tego typu inne historie o których piszecie mi prywatnie. To są tak trudne rzeczy, że w pełni rozumiem, że ciężko komuś pokonać takie uprzedzenie.

I myślę, że właśnie w tym celu Bóg działa i posługuje się różnymi Kościołami, bo pragnie docierać do tych skrzywdzonych, poranionych i obrażonych.

Ta historia pokazuje również, jak ważna jest jedność Kościoła, szacunek dla naszych braci protestantów i wspólna modlitwa. Bo Bóg działa, jak chce i gdzie chce, posługując się różnymi ludźmi na naszej drodze. A wzajemny szacunek katolików i protestantów to piękna rzecz, ucząca nas miłości i zrozumienia. ❤️