Za ten tekst pewnie mnie totalnie ocenzurują. Trudno… Bo prawdą jest, że wiara nie może opierać się na oczekiwaniu cudów, ponieważ błogosławieni są ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli. Jednakże, gdy ktoś przeżywa kryzys wiary i przypomina Tomasza, który potrzebował dotknąć, by uwierzyć, Bóg czasami pozwala zobaczyć cud, aby w namacalny sposób ukazać swoją potęgę. Przekonałem się, że w tym celu posługują charyzmatycy. Dzięki swojej głębokiej wierze stają się oni narzędziami w rękach Boga, aby przez ich słowa i gesty wątpiący mogli doświadczyć, że istnieje coś więcej niż tylko materia.

Nie jest jednak celem wiary poszukiwanie cudów i przejawów Bożej mocy. Gdyby Bóg chciał, abyśmy byli w 100% przekonani o Jego obecności, objawiłby się nam w sposób niepodważalny, ale to mogłoby budzić w nas strach i uniemożliwiać prawdziwą miłość. Miłość bowiem może istnieć tylko w pełnej wolności, a nie w obawie i lęku przed karą. Wiedząc o konsekwencjach naszych wyborów i że Bóg widzi wszystko, czulibyśmy się jak niewolnicy,
a nie wolni ludzie zdolni do miłości.

Dlatego Bóg pozwala nam wierzyć, a nie widzieć, umożliwiając nam w ten sposób w pełni pokochać Go i pozostać zarazem wolnymi. ❤️

W tej wolności Bóg pozwala także na zło, dając ludziom możliwość wyboru – nawet jeśli oznacza to odwrócenie się od Niego, co sprawia Mu ból, jak ten, który cierpiał Jego Syn, Jezus Chrystus, na krzyżu.

Bóg będąc konsekwentnym jednak na to pozwala, bo gdyby kogoś przed byciem złym powstrzymywał, to musiałby sam sobie zaprzeczyć i tym samym kogoś zniewolić. Dlatego tak wiele jest na tym świecie zła, bo wielu ludzi odrzuca miłość i tym samym odrzuca Boga.

Dlatego to wiara w Boga, a nie 100% przekonanie o Jego istnieniu daje możliwość pełnej miłości do Niego w pełnej wolności. Aczkolwiek gdy mamy bardzo głęboką wiarę lub doświadczyliśmy cudu, to też często mamy 100% przekonanie o istnieniu Boga, które poprzez to, że wypłynęło z głębokiej wiary,
a nie lęku i strachu, tylko wzmocniło naszą miłość.
Z tej przyczyny nie do końca podoba mi się zwrot „bogobojni”, bo prawdziwie wierzący nie boją się Boga, lecz go kochają.

Taka głęboka wiara wzmacnia naszą miłość nie tylko do Boga, ale również do drugiego człowieka, bo już święty Augustyn mówił, że Bóg jest miłością.

Wracając jednak do sedna, to jednak błogosławieni są ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli. Niestety, sam stałem się kiedyś takim Tomaszem niedowiarkiem, który, będąc w cieniu show-biznesu, zaczął schodzić na złą drogę.

Wtedy Bóg pozwolił mi, tak jak Tomaszowi, dotknąć Jego mocy i poczuć ją fizycznie, co usunęło moje wątpliwości.

I chociaż przez to, że przeżyłem kryzys wiary, nie jestem być może tak błogosławiony jak ci, którzy uwierzyli bez zobaczenia, to stałem się w ten sposób narzędziem, by pomagać innym „Tomaszom”, którzy również przeżywają kryzys wiary lub walczą z uzależnieniami.

Na tej podstawie uważam, że dzisiejsi charyzmatycy są jak współcześni Tomasze, pomagający innym odnaleźć lub odnowić swoją wiarę. Ten tekst dedykuję szczególnie katolickim tradycjonalistom, których podziwiam za głęboką wiarę bez potrzeby fizycznych dowodów. Jesteście błogosławieni!

Proszę jednak, byście nie dyskredytowali pracy charyzmatycznych „Tomaszów”, takich jak ja czy inni, którzy chcą pomagać innym uwierzyć. Każdy z nas ma swoją misję do wypełnienia i niech każdy z nas służy Bogu tak, jak uważa za najlepsze.

Rozumiem, że obawiacie się, że wiara oparta na cudach może nie przetrwać próby czasu. Macie rację, ale cud to tylko Boży znak skierowany do człowieka. To od nas zależy, czy uchwycimy się tego znaku i zmienimy swoje życie, czy będziemy oczekiwać kolejnych cudów. Mówicie, że najważniejsze jest zbawienie, a nie to, co dzieje się tu i teraz. Zgadzam się, ale teraźniejszość ma ogromne znaczenie dla naszego zbawienia. Jeśli cud pomoże komuś wyjść z nałogów i zacząć walczyć z uzależnieniami, być dla innych ludzi lepszym, to już wstępuje na drogę zbawienia swojej duszy.

Dla zatwardziałych niedowiarków czasami taki jeden cud lub duchowe przeżycie wystarcza, by zainicjować lawinę zmian w ich życiu. Mówię to z własnego przekonania i doświadczenia.

Czy charyzmatycy są już święci? Niewątpliwie są dziećmi Boga, które starają się ciągle poprawiać, bo na ciągłym podnoszeniu się po ludzkich upadkach polega nasza chrześcijańska droga. Ważne jest jednak to, by nie upadać wciąż w ten sam sposób, a w obliczu pokusy nie walczyć z nią samemu, lecz z pomocą naszego Ojca, modląc się modlitwą „Ojcze nasz”.

Bo grzeszymy wtedy, gdy odwracamy się od światła. A będąc stale z Bogiem, który jest naszym światłem, trudno jest się od Niego odwrócić. Zwyczajnie nie chodźmy tam, gdzie nie ma światła, gdzie nie ma Boga. I pamiętajmy, to światło jest mocą! Ciemność nie ma żadnej mocy, bo sama z siebie nie istnieje, a jest tylko brakiem światła. Ciemność potrafi tylko tworzyć iluzję.

A jeśli ktoś z Was czuje się jak Tomasz, przeżywając kryzys wiary lub zmagając się z upadkami, nie wahajcie się napisać. Być może będę mógł Wam pomóc, tak jak kiedyś modlitwą pomogli mi.