Pamiętajmy, że „lewactwo” to nie to samo co „lewicowość”. Lewactwo oznacza bunt przeciwko ustalonym normom, nawet jeśli są one logicznie uzasadnione. Jego wyznawcy, na znak sprzeciwu, kwestionują te normy dla zasady, niezależnie od tego, jak absurdalne czy nielogiczne jest to działanie. Przykładem są chociażby osoby przyklejające się do asfaltu. Dlatego Józef Piłsudski, mimo że był lewicowcem, to nigdy nie był lewakiem!

Bo dawniej lewicowość opierała się na przekonaniu, że dobro społeczne jest ważniejsze niż dobro jednostki. Wartością lewicową było poświęcenie dla innych i dążenie do tego, by interes Polski przeważał nad interesem osobistym. I takimi ideami kierował się właśnie Piłsudski.

Z drugiej strony, prawicowość kładzie nacisk na priorytet własnego dobra nad dobrem społecznym. Można powiedzieć, że skrajny prawicowiec myśli głównie o sobie i swoim interesie, co jest pewną formą egoizmu.

Dlatego bez chrześcijańskich wartości łatwo jest wypaczyć prawicowość w kierunku egoistycznego kapitalizmu, który prowadzi do wyzysku drugiego człowieka. Dlatego wielu ludzi na prawicy pilnuje, by zasady etyki i pomocy były zakorzenione w chrześcijaństwie. Bo tylko wtedy prawicowość będzie opierać się na zdrowych, empatycznych zasadach współżycia społecznego.

Są oczywiście liberalne formy prawicowości,
ale brak chrześcijańskiej postawy poświęcenia się dla innych po jakimś czasie sprawia, że prawicowcom trudno jest angażować się w dobro wspólne, zwłaszcza w kontekście mobilizacji społecznej, czy wojskowej.

Dlatego szczególnie Narodowcy dbają o to, by najważniejszymi wartościami były Bóg, Honor i Ojczyzna, co przeciwdziała przekształceniu myślenia prawicowego w czysty kapitalizm i egoizm. Dzięki temu narodowy priorytet przeważa nad osobistym bogaceniem się.

W ten sposób pokazuję, że nie każdy prawicowiec rozumie ten balans między interesem jednostki, a interesem społecznym w ten sam sposób. Niestety, wielu błędnie rozumie pojęcie narodowości, a często też wybiera wygodne życie w samotności i troszczy się tylko i wyłącznie o własne dobro. Niestety nie każdy kapitalista – prawicowiec żyje według chrześcijańskich zasad empatii społecznej.

Dlatego w mojej ocenie, najlepszym rozwiązaniem jest dążenie do równowagi – czyli dbanie o dobro własnej rodziny, jednocześnie nie zapominając o interesie społecznym i unikając budowania szczęścia kosztem innych.

Dlatego chociaż Piłsudski był lewicowcem i pro państwowcem, to nie miał nic wspólnego z późniejszym komunizmem. Bo komuniści sprytnie przejęli piękne idee propaństwowe, wypaczając je w celu zniewolenia ludzi i odebrania im osobistej godności na rzecz wspólnoty – komuny. Kontrola własności prywatnej za pomocą kartek i przydziałów chociaż miała zapewnić równość i sprawiedliwość, to w praktyce nagradzała tylko tych, którzy byli lojalni wobec władzy. Reasumując komunizm, to właśnie taka forma nieformalnego niewolnictwa.

Problem niestety w tym, że wielu ludzi błędnie utożsamia lewicowość wyłącznie z komunizmem, nie zdając sobie sprawy z prawdziwego charakteru idei prospołecznych. Co więcej, wielu współczesnych lewicowców również nie rozumie, że prawdziwa lewicowość to służba innym i państwu. Z kolei niektóre kobiety, które odrzucają ideę rodziny dla wygody, nie mają wiele wspólnego z prawdziwą lewicowością, chociaż często krzyczą o sobie, że są kobietami lewicy.

To jest właśnie totalny absurd i pomieszanie pojęć wywołane przez obecne partie lewicowe, które tak samo jak robił to komunizm, wypaczają wartości płynące z myślenia propaństwowego. I właśnie na tym polega odradzający się neomarksizm.

Aczkolwiek niektórzy prawicowcy również mylnie postrzegają prospołeczne myślenie o rodzinie i potrzebujących, jako powrót do socjalizmu lub komunizmu, co prowadzi do błędnego skojarzenia: „czy się stoi, czy się leży, 1000 zł się należy”.

Tymczasem prospołeczne postawy to nie komunizm, lecz sposób na zapobieganie rozwarstwieniu społecznemu! Bo jeśli klasa średnia się wzbogaca, a najbiedniejsi z braku perspektyw uciekają się do kradzieży, to wszyscy mamy wielki problem.

Niestety najgorsze jest to, że neomarksizm opanował UE i poprzez to, zbliżamy się do systemu kontroli społeczeństwa podobnego do tego w PRL, ale bardziej wyrafinowanego.

Czyli dawne kartki zastępują różne limity, paszporty emisyjne i elektroniczny pieniądz.
Już doświadczyliśmy tego do czego są zdolni, gdy na wakacje mogli wyjeżdżać tylko ci, którzy przyjęli określoną substancję, a niepokornym odmawiano wstępu do restauracji.

Dlatego w obliczu tych wyzwań warto zrozumieć, czym naprawdę jest prawicowość i lewicowość, aby móc świadomie wybierać naszych przedstawicieli, rozumiejąc, jakimi wartościami się w rzeczywistości kierują.

Pytanie tylko, czy jeszcze się jakimikolwiek wartościami kierują, czy tylko mówią to, co w danym momencie chcemy usłyszeć?