W ostatnim głośnym wywiadzie pewien redaktor przekonywał doktora habilitowanego i profesora akademickiego, pana Czarnka, że wyniki badań dotyczące wychowania dzieci przez pary tej samej płci są jednoznaczne i wskazują, że takie wychowanie nie wpływa na gorsze wyniki w nauce ani na inne zaburzenia psychiczne.

Jednakże, jak słusznie zauważył pan Czarnek, przeprowadzane badania nie są jednoznaczne.

Owszem, rzeczywiście istnieje większość badań sugerujących, że dzieci wychowane przez pary jednopłciowe nie mają znacząco gorszych wyników w nauce, lecz istnieje również wiele badań dowodzących wpływ takiego wychowania na późniejszą orientację seksualną.

Dzieje się tak dlatego, że nie każdy homoseksualizm ma naturę genetyczną. Naukowcy udowodnili,
że pewne skłonności mogą być ukryte, a dopiero zewnętrzne czynniki społeczne mogą je uaktywniać. Są także przypadki, gdzie czynniki społeczne mogą być determinantą przyjęcia innej orientacji seksualnej.

Niestety, redaktor próbował nie rozdzielać przedmiotu badań i sugerował, że wychowanie dzieci w związkach partnerskich jednopłciowych nie ma absolutnie żadnego wpływu na rozwój dziecka.

Gdy pan Czarnek z tym się nie zgadzał, redaktor zniżył się do argumentacji ad personam, określając profesora jako posługującego się „chłopskim myśleniem”.

To spowodowało, że rozmówca kulturalnie podziękował za taki poziom prowadzenia dyskusji i wyszedł na znak protestu ze studia.

Pozostawiając bez komentarza poziom dziennikarski prowadzenia wywiadu, postanowiłem jednak zweryfikować, czy redaktor miał rzeczywiście rację, twierdząc, że wyniki badań są jednoznaczne.

Okazuje się, że w kontekście światowych badań, redaktor raczej próbował wprowadzić opinię publiczną w błąd, ponieważ:

Najnowsze badania naukowe, których przegląd wykonał BMJ Global Health w 2022 roku, udowadniają, że dzieci wychowywane przez rodziców tej samej płci miały niższą oczekiwaną skłonność do rozwinięcia orientacji heteroseksualnej w porównaniu do dzieci wychowywanych przez rodziców heteroseksualnych. Reasumując, rzadziej wchodziły w klasyczny związek kobieta-mężczyzna.

Stare badania J. Michaela Baileya i współpracowników z 1995 roku sugerowały, że synowie wychowywani przez homoseksualnych ojców częściej wykazują orientację homoseksualną w porównaniu do synów wychowywanych przez heteroseksualnych ojców.

Badania Golombok i Tasker z 1996 roku wykazywały, że dzieci wychowywane przez matki lesbijki częściej deklarują orientację homoseksualną w porównaniu z dziećmi wychowywanymi przez matki heteroseksualne.

Podobne wnioski przyniosły badania Wainrighta i Patterson z 2004 roku.

Badania Marka Regnerusa z 2012 roku stwierdzały, że dzieci wychowywane przez homoseksualnych rodziców mają więcej problemów społecznych i emocjonalnych w porównaniu do dzieci wychowywanych przez heteroseksualnych rodziców.

Paul Sullins, wykorzystując dane z National Health Interview Survey, wykazał, że dzieci wychowywane przez rodziców tej samej płci mają wyższe ryzyko problemów emocjonalnych i rozwojowych w porównaniu do dzieci wychowywanych przez rodziców heteroseksualnych. W szczególności dzieci te częściej doświadczały problemów emocjonalnych i potrzebowały pomocy psychologicznej.

Badania Douglasa W. Allena w 2013 roku wykazały, że wskaźnik ukończenia szkoły średniej przez dzieci wychowane przez pary homoseksualne jest o 35% niższy niż wskaźnik ukończenia szkół średnich przez dzieci wychowane przez heteroseksualne małżeństwa.

Pomimo badań Douglasa W. Allena, inne badania dotyczące dzieci wychowywanych przez homoseksualnych rodziców są przeważnie zgodne co do tego, że takie dzieci radzą sobie równie dobrze, jak te wychowywane przez heteroseksualne pary. Jednakże, w kontekście orientacji seksualnej, większość badań potwierdza pewną zależność.

Oczywiście, należy mieć na względzie, że wykazywana w badaniach większość statystyczna nie oznacza, że każde dziecko wychowywane przez dwóch mężczyzn będzie automatycznie homoseksualne. Badania wskazują jednak pewien statystyczny trend, udowadniając, że zachodzi tutaj zależność i wpływ na rozwój dziecka.

Z tej przyczyny, jeśli rzeczywiście pary żyjące w takich związkach mają problemy z dziedziczeniem, należy zastanowić się nad poprawą prawa spadkowego i innymi ułatwieniami, aby mogły spokojnie i szczęśliwie żyć według własnych preferencji. Jednakże wprowadzenie związków partnerskich nie powinno być furtką do zalegalizowania wychowywania dzieci w takich związkach, a wygląda na to, że wszystko w tym kierunku zmierza.

I o ile wychowywanie w układzie dwóch kobiet,
gdzie jedna jest matką, nie budzi we mnie jeszcze tak dużych obiekcji, ponieważ takie układy (np. matka i babcia) są w Polsce dość powszechne (aczkolwiek nie uważam ich za zdrowe dla rozwoju dziecka),
to wychowywanie w układzie dwóch mężczyzn bez matki wydaje mi się zaburzeniem naturalnej roli macierzyństwa i z tej przyczyny nie zgadzam się na to.

Udostępniam ten fragment na prawach cytatu ze strony YT Goniec, jako odniesienie do mojego postu.