Aby łączyć ludzi, należy szukać tego, co łączy, a nie tego, co dzieli. Wpierw jednak należy zrozumieć, dlaczego się podzieliliśmy i co było powodem tego podziału. Wówczas dużo łatwiej jest zrozumieć drugą stronę.

Jak już Wam pisałem, w ten sposób odpowiadam na wezwanie naszego Katechizmu Kościoła Katolickiego, który w punktach 821 i 822 wręcz wzywa mnie do podjęcia działań na rzecz łączenia wszystkich chrześcijan.

Tak naprawdę każdy z nas jest powołany do szukania takiej jedności, dlatego będę służył tej idei również moimi talentami muzycznymi.

Uważam jednak, że koniecznym do prowadzenia dialogu jest zrozumienie kontekstu historycznego.

Podejrzewam, że gdyby każdy katolik zapoznał się z bezbożnością działań papieża Aleksandra VI w okolicach 1500 roku, zrozumiałby, dlaczego protestanci zaczęli protestować wobec takiego zwierzchnictwa Kościoła.

Podejrzewam, że każdy z nas podobnie protestowałby wobec grzechów hierarchii Kościoła, podobnie jak dzisiaj często protestujemy, gdy słyszymy o nieprawościach kleru.

Dlatego każdy, kto zna historię, powinien wiedzieć,
z jakiego grzechu powstało pęknięcie w naszym Kościele, którego prawdopodobnie nie da się już doktrynalnie posklejać. Rysa na szkle być może zostanie z nami do samego końca.

Niestety każdy poszedł własną drogą, a nawet drogi samych protestantów są często bardzo różne.

Jednakże naszą częścią wspólną jest modlitwa do Boga.

Wszyscy jesteśmy wezwani do ekumenicznego dialogu, a nie do okopywania się w swoich Kościołach i wspólnotach.

Dialog nie polega na rozmowie typu:
„Ja tylko mam rację,
Ty nie masz racji.”

Dialog to umiejętność słuchania, co zarazem nie oznacza, że rozumiejąc argumentację drugiej strony, musimy uznać ją za słuszną dla nas samych.

Sami luteranie, prowadząc dialog np. z kalwinistami lub baptystami, nie dojdą we wszystkim do porozumienia.

Bo gdyby możliwe było takie pełne porozumienie i pełna zgodność, to nie byłoby tych wszystkich podziałów.

Co więcej, w naszym Kościele katolickim często Odnowa w Duchu Świętym nie zawsze i we wszystkim zgodzi się z Neokatechumenatem. Dużo jest bowiem szczegółów w doktrynalnym podejściu, które nie zawsze nam się zgadzają.

Jednak wreszcie, po tylu latach mnie oświeciło i przestałem się czepiać tych wszystkich szczegółów. Zacząłem szukać tego, co nas łączy.

Dlatego w najbliższym czasie pewnie będę wędrować z grupą neokatechumenalną na pielgrzymce do Częstochowy, a później będę się wspólnie modlił z protestantami na ich konferencji. Pewnie jeszcze będę na czuwaniu Odnowy w Duchu Świętym.

Z każdą bowiem taką społecznością bardzo wiele mnie łączy, bowiem w każdej takiej grupie mam swoich przyjaciół, którzy mnie na wspólne modlenie zapraszają.

W ten sposób zrozumiałem, że w każdej z tych małych lub większych grup jest dobro i jest żywa modlitwa, i to właśnie nas łączy.

Zrozumiałem też, jak bardzo błądziłem, gdy próbowałem szukać tych wszystkich różnic, zamiast cieszyć się jednością. Moje poprzednie doktrynalne zachowanie nie przynosiło dobrych owoców i przepraszam za to.

Teraz natomiast czuję ogromne modlitewne wsparcie każdej grupy, z którą przebywam.
I to jest niesamowite!

Ktoś pewnie pomyśli:
„Nie da się być wszędzie, bo trzeba się określić w jednej grupie.”

Odpowiem: ja już jestem określony, bo jestem katolikiem i Kościołowi Katolickiemu wiele zawdzięczam i nie zamierzam go zostawić.

Gdy zaproszę do Kościoła katolickiego moich przyjaciół protestantów na wspólną modlitwę, to też nie oczekuję od nich, aby zostawili swój Kościół protestancki.

Najważniejsze w tym wszystkim jest, abyśmy byli i modlili się razem, bez względu na nasze doktrynalne czy historyczno-tradycyjne podziały.