Dla Boga nie ma znaczenia jak wiele rzeczy spaprałeś w swoim życiu, jak wiele ludzi zawiodłeś lub skrzywdziłeś. Nie ma takiego grzechu, którego Bóg nie wybaczy. Oczywiście krzywdy zadane ludziom należy jak naszybciej zadośćuczynić. Ale nie zawsze wszystko da się zadośćuczynić. 😢

Niestety stłuczony wazon nie zawsze można posklejać bez śladu. Na zbitej szybie być może pozostaną rysy.

Dlatego tak kluczowe jest wybaczenie bliźniego i nasze staranie, aby sytuację i relację najszybciej jak to tylko możliwe starać się naprawić.

Jednak Bóg jest nieskończoną miłością i zanim my naprawimy nasze ziemskie relacje, to On już nam bezwarunkowo wybacza. Bo nas bezwarunkowo kocha. Bo prawdziwa miłość jest zawsze bezwarunkowa!

I wybacza nam zawsze jeśli o takie wybaczenie go poprosimy.

Oczywiście jest tylko jedna granica tego wybaczenia.
Tą granicą jest tylko grzech przeciwko Duchowi Świętemu. Ale tym grzechem jest właśnie permanentny brak prośby Boga o wybaczenie.

Powyższe przemyślenia wynikają z tego, że wczoraj pewna grupa osób się za mnie bardzo mocno i żarliwie modliła. I nie na zasadzie kurtuazyjnego powiedzenia: „pomodlę się za ciebie”.

To była żywa i gorąca wielominutowa modlitwa za to, abym przestał myśleć, że nie jestem wystarczająco godnym i świętym narzędziem, aby służyć moimi talentami i charyzmatami Bogu.

I podczas tej długiej modlitwy przypomniałem sobie to, co powinno być esencją naszej wiary.

Coś w sumie tak prostego i oczywistego, co lepiej rozumie każde dziecko, niż przeintelektualizowany dorosły.

To, że Bóg jest naszym tatą, który zawsze nas kocha, bez względu na to jak mocno zagmatwaliśmy nasze życie.

Bóg kocha każdego, kto się do Niego przyznaje i prosi o wybaczenie. Każdego!

Czy to będzie dziewczyna co oddaje swoje ciało za pieniądze, czy złodziej lub inny przestępca. Każdego!

Chociaż może się to nam wydawać niepojęte, a może wręcz niesprawiedliwe, to Bóg kocha każdego takiego człowieka bez względu na to, w jakim bagnie grzechu ugrzązł.

Kocha, bo jesteśmy Jego świętymi dziećmi.

Jeszcze raz podkreślę
– jesteśmy Jego świętymi dziećmi!

W ten sposób każdy z nas może o sobie powiedzieć – jestem świętym Boga i chcę teraz żyć jak święty.

To niby takie proste, ale często uważamy, że nie jesteśmy wystarczająco dobrzy, wystarczająco czyści, aby móc się nazywać świętymi Boga.

Często myślimy, że świętość to jest coś tak niedostępnego, że poprzez to żyjemy często w grzechach, bo uważamy, że świętymi mogą być tylko wyjątkowi i nieliczni.

W ten sposób sami stawiamy się na tej straconej pozycji ludzi niewierzących w to, że jesteśmy dla Boga cały czas świętymi dziećmi.

A przecież nawet gdy jesteśmy brudni od grzechu, to Bóg widzi w nas cały czas świętych, bo w Nas najbardziej wierzy, że się umyjemy w Jego łasce.

A my ludzie małej wiary, myślimy, że z nas już świętych nie będzie, że po tylu grzechach na naszym koncie nie ma co już się starać być lepszym, bo to nie ma sensu. Bo wydaje nam się, że już jesteśmy straceni i dlatego w tym grzechu zaczynamy się urządzać.

Wydaje nam się, że to jest nasz poziom i nasze słabości, bo to nasz charakter. Wydaje nam się, że tacy już jesteśmy i będziemy i koniec.

To jest właśnie kłamstwo zasiane przez szatana, który chce w nas zasiać niepewność i brak wiary w siebie, a przede wszystkim brak wiary w miłość Boga.

Chce abyśmy myśleli o sobie źle, abyśmy nie wierzyli w naszą świętość i zbawienie.

W ten sposób jesteśmy paraliżowani tym grzechem i nic nie zmieniamy w naszym życiu, bo zatraciliśmy wiarę w naszą świętość i ciągniemy w dół, zamiast ciągnąć w górę.

Zatem przyczyną grzechu jest właśnie to, że przestajemy wierzyć w naszą świętość!

A co gorsze przestajemy prawdziwie wierzyć w miłość Boga.

Bo gdybyśmy prawdziwe w to wierzyli, że jesteśmy świętymi dziećmi Boga, to przecież z taką myślą nie da się złościć, bluźnić, krzywdzić innych, czy samego siebie.
To jest wręcz niemożliwe.

Zatem życie w dobru, to jest ciągła świadomość istnienia Boga i powtarzanie sobie, jestem Boże Twoim świętym dzieckiem otoczonym Twoją boską miłością. A jeśli o tym na chwilę zapomnę – proszę wybacz mi.

Spróbujcie powtarzać sobie to non – stop. We wszystkim co robicie. I dajcie znać jak Wam minął dzień.

Gwarantuję, że życie w takiej świadomości i zarazem bycie w ten sposób w ciągłej modlitwie i kontakcie z Bogiem będzie powodować, że ten dzień będzie uświęcony, a Wy razem z nim.

Ten tekst powstał właśnie po takim myśleniu i niech mój charyzmat Wam od teraz służy. Amen!