No to niech to forum się trochę rozgrzeje…
W wielkim skrócie: w chrześcijaństwie idea ta była popierana przez Orygenesa. Według niej Bóg stworzył na początku świata określoną liczbę dusz. Wszystkie, za wyjątkiem duszy Jezusa Chrystusa zgrzeszyły, ale w różnym stopniu. Te, które miały najmniej grzechów, zostały aniołami, te które najwięcej diabłami. Te które miały pośrednią liczbę grzechów, otrzymały ludzkie ciała.
Idea ta została potępiona przez Kościół Powszechny na II soborze w Konstantynopolu w roku 553.
Aczkolwiek przypominam, że ten sobór został zwołany przez Cesarza Rzymu, który chciał wykorzystać religię do swojej polityki (która charakteryzowała się podbojami i walką z Arabami) To właśnie Cesarz Rzymu uwięził ówczesnego Papieża, byleby tylko potępić dzieła Orygenesa.

Przyznaję, że uwielbiam czytać Orygenesa. To, że na Niego trafiłem był niezwykłe, bo Jego nazwisko kiedyś przyśniło się mi chwilę po moim „powtórnym” (dojrzałym) nawróceniu i usłyszałem we śnie głos, że u Orygenesa znajdę wszystkie odpowiedzi na moje pytania.

Wcześniej przyznaję, że go nie znałem.

Kim był Orygenes?
Najwybitniejszym obok św. Augustyna myślicielem wczesnochrześcijańskim, prekursor spekulatywnej teologii, ur. w 185, zm. w 253 (lub w 254).
Pochodził z rodziny chrześcijańskiej z Aleksandrii. Jego ojciec Leonides, prawdopodobnie zajmujący się działalnością katechetyczną, poniósł śmierć męczeńską podczas prześladowań chrześcijan za cesarza Septymiusza Sewera w 202. Wykształcenie – helleńskie i biblijne – otrzymał od ojca. Naukę filozofii kontynuował pod kierunkiem medioplatończyka Ammoniusza Sakkasa (co kwestionują niektórzy badacze, np. H. Dörrie, R. Goulet), w którego szkole kształcił się również Plotyn. Z woli bpa Aleksandrii Demetriusza 18-letni O. został katechetą w rodzinnym mieście.

Wklejam na temat Orygenesa świetne opracowanie Biskupa Rzymskokatolickiego Piotra Turzyńskiego

Według Henri Crouzela trychotomiczna antropologia Orygenesa posiada raczej charakter dynamiczny a nie ontologiczny w sensie ścisłym. Dusza jest siedzibą wolnej woli, która posiada siłę dokonywania wyboru i rzeczywiście decyduje o człowieku, stanowiąc niejako podstawę jego osobowości. Dusza jest centrum decyzyjnym. Jeżeli się dostosowuje do ducha, staje się podobna do niego, cała duchowa, nawet ze swoim elementem niższym. Może również odrzucić ducha i wtedy zwraca się do ciała i odbiera elementowi wyższemu jego dominację, staje się cała cielesna, oczywiście nie w sensie dosłownym. Dla Orygenesa i większości wschodnich Ojców Kościoła cały człowiek zmienia się do głębi w zależności od swojej relacji z Bogiem.
(moje wtrącenie: czyż nie jest tak, że im dalej od Boga tym jesteśmy bardziej grzeszni, dlatego tutaj 100% zgody z Orygenesem i dziwię się, że takie myślenie pozwolono potępić)

Według Orygenesa element wyższy duszy konstytuował ją w jej stanie pre-egzystencji, czyli istnienia w czasie zanim połączyła się z ciałem. I znów moje wtrącenie: czyż nie jest tak, że mówi się, że jesteśmy stworzeni na obraz Boga i nosimy w sobie cząstkę Boga?
Tą cząstkę Orygenes nazywał elementem wyższym duszy, która pragnie złączyć się z Duchem.

I dalej:
Preegzystencja dusz jest praktycznie jedyną jednoznacznie wyrażoną ideą Aleksandryjczyka, z którą późniejszy Kościół się nie zgodził. Ta wyższa część duszy stworzona na podobieństwo Słowa jest w pewien sposób spokrewniona z Bogiem i staje się do Niego coraz bardziej podobna dzięki praktyce życia chrześcijańskiego. To dzięki niej człowiek modli się i kontempluje prawdy Boże. Dusza jest jednocześnie uczennicą pneumy i wskazuje na łaskę, jako dar Boży, przy czym duch jest elementem aktywnym, a wyższa część duszy – inteligencja – reprezentuje aspekt pasywny i receptywny w stosunku do łaski Bożej. Ta właśnie część akceptuje, bądź nie, na mocy swojej wolnej woli, dar Boga. Dzięki takiemu rozróżnieniu Orygenes był w stanie rozwiązać problem współistnienia wolnej woli i łaski, problem, który począwszy od św. Augus- tyna nurtował chrześcijan wszystkich wieków. U Aleksandryjczyka, choć nie rozważa on wprost tego tematu, nie widząc prawdopodobnie problemu, istnie- ją więc dwa aspekty łaski: dar Boga i przyjęcie ze strony człowieka.

Element niższy duszy został jej dodany po pierwszym grzechu i odpowiada on pewnej tendencji, która ciągle dąży do tego, by oderwać duszę od ducha i skierować ją ku ciału. Ten element jest podstawą instynktów i pasji, jakie drzemią w człowieku. W pewnym sensie można go utożsamiać z tym, co późniejsza teologia nazwie pożądliwością, z tą jednak różnicą, że Orygenes przypisuje jej również czynności naturalne, które same z siebie nie są złe i mogą być wysublimowane bez zniszczenia, gdy dusza skieruje się ku duchowi.

Naukę tę rozwija Orygenes także przy okazji rozważań chrystologicznych. Według Aleksandryjczyka (czyli Orygenesa) dusza pre-egzystująca Jezusa była absolutnie bez grzechu i została dodana do wiecznego Logosu. (czyli Wiecznego porządku – wiecznego Słowa) Jednakże we wcieleniu Chrystus otrzymuje również tę część duszy, która jest skierowana ku ciału i w ten sposób jest podobny do człowieka we wszystkim oprócz grzechu. Ta niższa część jest dla Niego, tak jak i dla ludzi, podstawą cierpienia, bólu, smutku i trosk. W odnalezionym w 1941 r. dziele Orygenesa pod tytułem Rozmowa z Heraklidesem autor rozróżnia w Chrystusie ducha, duszę i ciało. Pisze:
„te trzy rozdzielają się jedno od drugiego w momencie męki i te trzy łączą się ze sobą w momencie zmartwychwstania. W momencie męki rozdzielają się jedno od drugiego. Jak? Ciało w grobie, dusza w otchłani, duch oddany Ojcu”.

(znów moje wtrącenie: niestety Cesarz Justynianin nakazał spalić większość dzieł Orygenesa, a przypominam, że nikt w historii Kościoła nie napisał więcej dzieł niż Orygenes.)

W tym samym tekście Aleksandryjczyk (Orygenes) podkreśla, że Chrystus był prawdziwym człowiekiem i posiadał wszystkie elementy ontyczne człowieczeństwa, gdyż gdyby, jako Bóg, nie przyjął całego człowieka, nie zbawiłby całego człowieka. To pryncypium przejdzie do myśli chrześcijańskiej Wschodu, jako podstawowe w zmaganiu z herezjami chrystologicznymi.

Są jeszcze i inne powiązania myśli antropologicznej katechety z Aleksandrii. Jednym z oryginalnych tematów mistycznych Orygenesa jest miłość oblubieńcza Chrystusa i duszy. W Komentarzu do Pieśni nad Pieśniami wyjaśnia tekst poematu najpierw w sensie dosłownym, a potem buduje sens alegoryczny, w którym Oblubienicą jest Kościół, ale także i dusza indywidualnego człowieka. Zaślubiny Chrystusa z Oblubienicą mają swój początek w pre-egzystencji, kiedy dusza jest zespolona z Logosem.

Potem jednak w wyniku pierwotnego upadku, stosownie do zasług, pre-egzystujące dusze stają się aniołami, ludźmi i demonami.
Ten upadek dzieli Oblubieńca i Oblubienicę. Na ziemi Oblubienica – dusza ludzka ma za zadanie przyciągnąć swoim pięknem Chrystusa – Oblubieńca. Orygenes pisze:

„A jeśli uzna za godne przyjść i do mojej duszy, która stała się Oblubienicą, jakże ona powinna być piękna, aby pociągnąć go do siebie z nieba, żeby spowodować jego zstąpienie na ziemię, żeby przybył do ukochanej? Jakąż pięknością trzeba ją przystroić, jaką powinna płonąć miłością, aby mówił do niej to, co powiedział doskonałej Oblubienicy: «Ach twoja szyja, twoje oczy, twoje policzki, twoje ręce, twoje łono, ramiona, stopy» (Pnp 1, 10. 15; 5, 14; 7, 2) […]. W podobny sposób zwraca się Oblubieniec do naszej duszy”.

U Orygenesa znajdziemy zaczerpnięty od św. Pawła (Ga 4, 19) temat zamieszkiwania Chrystusa w duszy. „Wszelka dziewicza i nieskalana dusza, która poczęła się z Ducha Świętego, aby zrodzić wolę Ojca, jest matką Jezusa”. To wiąże się z przyjmowaniem Słowa. Dusza poczyna ze Słowa, rodzi Słowo i staje się Jego mieszkaniem. Orygenes pragnie i zachęca, by oczy duszy zawsze wpatrywały się w Chrystusa.

Trzecim elementem budującym strukturę człowieka jest ciało. Jest ono uznawane za niezbędny element składowy ludzkiego bytu, ale jednak – jak stwierdza M. Szram – „znajduje się zdecydowanie w cieniu duszy, a tym bardziej ducha”. Nie ma wątpliwości, że człowiek uczestniczy w Bogu poprzez swoją duszę a nie przez ciało, ale jak zauważa H. Crouzel dla Orygenesa ciało ma zaszczyt udziału w tej godności duszy. Ciało jest jednak źródłem namiętności i instynktów i przez połączenie z duszą osłabia ją.

Warto jednak dodać, że Orygenesowa koncepcja ciała (s£rx, corpus/caro) jest niejasna i wieloznaczna. Chociaż wiele razy powtarza, że Trójca Święta jest absolutnie niecielesna, a ciało jest charakterystyką każdego stworzenia, to jednak wydaje się, że mówiąc o duszy bezcielesnej, jest przekonany, iż jest ona zawsze połączona z jakąś cielesnością. Trudności w jednoznacznym rozumieniu wszystkich elementów antropologii Aleksandryjczyka wynikają z przeplatania się wątków filozoficznych z moralnym i z mistycznym rozumieniem rzeczywistości. Ciało czasami Orygenes ujmuje, jako element bytowy, a czasem mówi o cielesności, jako przylgnięciu do pożądań ciała i po prostu w powiązaniu z grzesznością. Ten ostatni aspekt pojawia się często zwłaszcza w homiliach przeznaczonych dla prostych wierzących. Pewien pozytywny wymiar cielesności ujmuje Orygenes podkreślając, że ciało nie jest tylko więzieniem dla duszy, ale instrumentem duszy i znakiem, przez który się wyraża. Ciało jest dla niego w pewnym sensie miejscem spotkania duszy z Bogiem.

Takiego podejścia uczy cielesność Syna Bożego Wcielonego oraz nauka o Kościele.
W Komentarzu do Pieśni nad Pieśniami Orygenes pisze:

„dusza ma wspólne ze Słowem łoże – swoje ciało. Boska moc rozciąga się bowiem również na wdzięk ciała, gdy umieszcza w nim dar czystości albo łaskę stałości czy innych dobrych czynów. Rozważ nadto, czy «wspólnym łożem» Oblubienicy i Oblubieńca nie można nazwać również tego ciała, któ- re przyjął Jezus: wydaje się przecież, iż za sprawą tego ciała Kościół został zjednoczony z Chrystusem i mógł otrzymać udział w Słowie Bożym”.

Rozważając zagadnienie ciała zmartwychwstałego Orygenes usiłuje zachować ideę Pawłową wyrażoną obrazem ziarna i rośliny (por. 1Kor 15, 35-38). Ciało ludzkie przed zmartwychwstaniem posiada identyczność substancji, ale różność jakości. Ostatecznie ciało zmartwychwstałe upodabnia się do ciała eterycznego aniołów. Dochodzi tu do głosu zakorzeniona u Platona i Arystotelesa filozoficzna koncepcja eteru, która oznacza część nieba ponad powietrzem i konstytuuje najczystszy stan, jaki może przyjąć istota cielesna.
W sporach późniejszych Orygenes był krytykowany i czasem wprost wyśmiewany, że mówiąc o ciele chwały uważa, iż nie będzie ono posiadało nic w sensie cielesności z tego świata, a więc ani narządów płciowych, ani relacji rodzinnych. Ciało zmartwychwstałe ludzi połączone z duszą będzie podlegało Duchowi Bożemu i ustanie napięcie między władzą pożądliwą duszy a władzą ducha. Człowiek odzyska wtedy wewnętrzną harmonię i pokój.

źródło:
https://cejsh.icm.edu.pl/cejsh/element/bwmeta1.element.ojs-doi-10_31743_vp_3545/c/3545-3497.pdf