Pewien wojujący z Kościołem publicysta zasugerował, że Pan Jezus to tylko wytwór wyobraźni, a nie postać historyczna. Próbował wręcz dowodzić, że o Jezusie nawet nie wspominali Żydzi, bo go nie znali i wg Jego bzdurom, które publikuje, Żydzi zaczęli pisać o Jezusie dopiero w XIX wieku.
Zatem odpisałem:

Przecież Flawiusz Józef (I w. n.e.) w „Dawne dzieje Izraela” wspomina o Jezusie w „Testimonium Flavianum”. I chociaż ten fragment jest uważany za późniejszą chrześcijańską interpolację, to wielu badaczy uznaje przynajmniej część tego tekstu za autentyczną.

Zatem nie mamy prawa uznać, że cały tekst jest fałszywy i w sposób definitywny uznać za dowód, że jeśli ten tekst ma znamiona fałszywe, to Jezus historycznie nie istniał. Nie możemy tak stwierdzić, bo są inne historyczne dowody, które historyczne istnie Jezusa dowodzą.

Mamy bowiem Tacyta (I-II w. n.e.), czyli rzymskiego historyka, który w swoich „Rocznikach” (Annales) odnosi się do egzekucji Jezusa na rozkaz Poncjusza Piłata w czasach panowania cesarza Tyberiusza.

To bardzo ważne wspomnienie, bo Tacyt nigdy nie był sympatykiem chrześcijan, dlatego jego wzmianka jest istotna historycznie jako niezależne rzymskie źródło. To też pokazuje, że Jezus musiał być kimś istotnym i zarazem poruszającym tłumy, skoro sam Tacyt o Nim wspomina. Nie da się poruszyć tłumów, bez spektakularnych wydarzeń takich jak np. cud rozmnożenia chleba, czy wskrzeszenie Łazarza i wiele innych cudownych uzdrowień.

Następnie Swetoniusz (I-II w. n.e.),
to kolejny rzymski historyk, który w dziele „De vita Caesarum”, wspomina o zamieszkach związanych z „Chrestosem” w Rzymie za czasów cesarza Klaudiusza. I chociaż nie jest pewne, czy to chodzi o Jezusa, to jednak wielu badaczy uznaje, że jest to nawiązanie do wczesnych chrześcijan.

Kolejnym jest Pliniusz Młodszy (I-II w. n.e.), który w listach do cesarza Trajana wspomina o istnieniu chrześcijan i ich czczeniu Chrystusa jako bóstwa, co świadczy o rosnącym wpływie tej grupy religijnej w Rzymie.

No i na sam koniec Talmud, który chociaż jest bluźnierczy i kłamliwy, to zawiera wzmianki o Jezusie, nazywanym często „Yeshu”. Wzmianki te są zazwyczaj negatywne i przedstawiają Jezusa jako osobę podważającą żydowskie prawa i tradycje. I te zapiski nie powstały w dziewiętnastym wieku jak kłamliwie sugerował publicysta, lecz dużo wcześniej, bo już Talmud Babiloński (V-VI wiek n.e.) najwięcej pisał o „Yeshu”, ale również wskazywał precyzyjnie, że chodzi o Jezusa z Nazaretu.

I to nie jest tak, że o Jezusie napisano dopiero 300 lat po Zmartwychwstaniu.
Część tych żydowskich tekstów mogła bazować na starszych tradycjach, które krążyły w środowiskach rabinicznych już wcześniej, ale zostały spisane i zredagowane dopiero w III – V wieku.

Fragmenty o których mowa są zawarte w:
Sanhedryn 43a
Sanhedryn 107b
Sotah 47a
Gittin 56b, 57a
Tosefta Chullin II, 22

To dowodzi, że Żydzi kłamliwie pisali negatywnie o Jezusie dużo wcześniej, bo zdawali sobie sprawę z tego, że chrześcijaństwo kończy i zarazem wypełnia wiarę starotestamentową i rozpoczyna Nowy Testament.

Dlatego w 90 roku powstała modlitwa Birkat ha-Minim, która miała na celu wykluczenie z synagogi osób uznawanych za heretyków, w tym głównie wczesnych chrześcijan.

Jest to modlitwa zawarta w Amidzie, codziennej modlitwie żydowskiej, i w swojej pierwotnej formie miała za zadanie identyfikację i ekskluzję heretyków, czyli tych do których zaliczano chrześcijan nazwanych „Notzrim”.

Dlatego do dzisiaj jesteśmy traktowani z pogardą przez Żydów jako goje.

Praktykowanie tej modlitwy w synagogach utrudniało życie pierwszym chrześcijanom, którzy jeszcze przez pewien czas uczestniczyli w żydowskich nabożeństwach, co przyczyniło się do ostatecznego zerwania między judaizmem a chrześcijaństwem.

Natomiast kwestia chrześcijańska była przez Rabinów omawiana szczegółowo na synodzie rabinów w Jamni w 90 roku, gdzie ustalono, że wszystkie żydowskie pisma Starego Testamentu, którymi posługiwali się pierwsi chrześcijanie (czyli Septuaginta), nie będą należały do kanonu żydowskiego.

Niestety Luter uległ wpływom żydowskim i postanowił zmienić funkcjonujące przez 1500 lat Pismo Święte oparte na Septuagincie i okroił je do żydowskiego kanonu.

Gdyby jednak poczytał Talmud i zobaczył jak Żydzi bluźnią przeciwko Panu Jezusowi uznając, że się pali w ekskrementach, to nigdy nie chciałby nawiązywać do żydowskiego kanonu Pisma Świętego powstałego w 90 roku i nigdy, przenigdy nie wykonałby żadnej pieśni brzmiącej po żydowsku.

Żydzi w Talmudzie o Jezusie z Nazaretu pisali:

Sanhedryn 43a

„ „W przeddzień Paschy powieszono Yeshu. Herold wyszedł na czterdzieści dni przed nim, ogłaszając: ‘(Yeshu) ma zostać ukamienowany, ponieważ uprawiał czary i zwodził Izrael na bezdroża. Ktokolwiek wie coś na jego korzyść, niech przyjdzie i się za nim wstawi.’ Ale nic nie znaleziono na jego korzyść, więc powieszono go w przeddzień Paschy.”

Powyższy bluźnierczy zapis Talmudu sugerujący, że Jezus został ukamienowany, a później powieszony, a nie umarł na krzyżu jak pisał Tacyt, dowodzi tego, że chociaż próbowali kłamać i zwodzić, to Pan Jezus był historyczną, a nie wymyśloną postacią.

Innych wersetów Talmudu na temat Pana Jezusa nie będę cytował, bo są ohydne!

Można oczywiście być ateistą i nie wierzyć w Boga, ale nie można podważać tego, że Pan Jezus jako historyczna postać istniał na naszej Ziemi.