Nie da się zrozumieć myślenia drugiej strony, jeśli nie zrozumiemy przyczyn tego myślenia. Wyobraźcie sobie sytuację, że obecny premier Polski zamyka w więzieniu prymasa Polski za to, że ten się z nim nie zgadza.

Następnie premier zwołuje konferencję Episkopatu Polski, na której ustanawia, co będzie religijną herezją w Polsce, a co nie. (Oczywiście, że to nie Episkopat to ustala, tylko Watykan, ale przykład jest konieczny dla lepszego zrozumienia).

Później zmusza prymasa przebywającego w lochach, aby zatwierdził takie zmiany, bo tylko wówczas będzie mógł wyjść na wolność. Prymas, aby wyjść z więzienia, ostatecznie podpisuje tezy, z którymi się nie zgadza.

Pomyślcie, że to jest niedorzeczne i niemożliwe?

Niestety tak właśnie było w 545 roku, kiedy cesarz Rzymu Justynian I wtrącił papieża Wigiliusza do więzienia, w którym trzymał go około 8 lat!

W tym czasie, gdy następca św. Piotra przebywał w więzieniu, cesarz zwołał Sobór Konstantynopolitański, na którym ustalał, jakie będą zasady wiary katolickiej, czyli co zostanie określone herezją, a co nie.

Czy myślicie, że ustalenia wprowadzone przez cesarza Rzymu zostały kiedykolwiek zmienione?
Nie!

Aczkolwiek już wtedy Kościół zachodni krytykował fakt, że sobór odbywał się bez obecności papieża, że doszło do bezprawia i szantażu.

Wtedy właśnie doszło do pierwszych bardzo poważnych schizm.
Czyli 1000 lat przed Lutrem!

Ktoś powie, że nie powinno do nich dochodzić, bo to jednak cesarz uzurpator stał się siłowym następcą św. Piotra i należy mu się posłuszeństwo?

Bo trzeba być pokornym wobec ludzi opętanych rządzą władzy, którzy nas zniewolili, bo przecież trzeba być pokornym wobec ludzi opętanych złym duchem?

Dlatego gdybyśmy chcieli założyć, że wszelka tradycja i mądrość ustanowionych praw i zasad katolickich na soborach watykańskich zawsze wynikała z mądrości następcy św. Piotra i jego natchnienia Duchem Świętym, to tak niestety nie było.

I w dyskusji, którą wywołałem, macie zupełną rację, że polityka wykorzystywała zawsze Kościół do swoich celów.
I nie tylko Kościół katolicki, ale każdy Kościół, który miał wpływ na wiernych.

Gdy np. Luter słusznie protestował wobec odpustów sprzedawanych za pieniądze, to jego też później polityka wykorzystała do swoich brudnych celów, bo to była ogromna szansa na odcięcie się od wpływu Rzymu.

Dlatego niestety późniejsze podziały doktrynalne miały często swoje zabarwienie polityczne.

Wiara była i niestety do dzisiaj jest często wykorzystywana instrumentalnie.
I to właśnie do takiej wiary zniechęca bardzo dużo inteligentnych osób, które szybko wyczuwają, gdy są manipulowane.

Do dzisiaj w Kościele są osoby, które uważają, że ksiądz nie powinien odprawiać Mszy św. odwrócony plecami do tabernakulum, czy np. mieć żonę, tak jak to jest możliwe u prawosławnych.

Mamy bardzo dużo takich niuansów i ogromnych, dużych lub subtelnych niezgodności w całej wierze chrześcijańskiej opartej w sumie na jednej Ewangelii interpretowanej na różne sposoby.

Która zatem interpretacja jest najwłaściwsza?

Taka, która powoduje, że stajemy się dla innych lepszymi ludźmi.

Taka, która powoduje, że chcemy być święci i żyć bez grzechu.

Bo wszelkie spory o wyższość świąt Wielkanocy nad Bożym Narodzeniem nie mają absolutnie żadnego znaczenia, jeśli nie stajemy się dzięki naszej wierze lepszymi ludźmi.

I właśnie z tego wziął się ekumenizm, że Kościół, mając pełną świadomość tych różnych niuansów, określił w swoim Katechizmie jasno:

Punkt 818:
„Tych, którzy rodzą się dzisiaj we wspólnotach powstałych na skutek rozłamów i „przepajają się wiarą w Chrystusa, nie można obwiniać o grzech odłączenia. A Kościół katolicki otacza ich braterskim szacunkiem i miłością… Usprawiedliwieni z wiary przez chrzest należą do Ciała Chrystusa, dlatego też zdobi ich należne im imię chrześcijańskie, a synowie Kościoła katolickiego słusznie ich uważają za braci w Panu”.

Zwierzchnicy Kościoła Katolickiego mają bowiem świadomość, że ciężko jest oczekiwać, aby ktoś, kto żyje z Chrystusem w sercu i stara się z całych sił być świętym dzieckiem Boga, nagle zmienił swoje doktryny, tradycje, Kościół, skoro jego życie wydaje dobre owoce, a tymi owocami jest miłość wobec bliźniego.

Dlatego w punkcie 838 Katechizm naucza dalej:

„Co się zaś tyczy tych ludzi, którzy będąc ochrzczeni, noszą zaszczytne imię chrześcijan, ale nie wyznają całej wiary lub nie zachowują jedności wspólnoty pod zwierzchnictwem następcy Piotra, to Kościół wie, że jest z nimi związany z licznych powodów”

„Ci przecież, co wierzą w Chrystusa i otrzymali ważnie chrzest, pozostają w jakiejś, choć niedoskonałej, wspólnocie ze społecznością Kościoła katolickiego”.

Reasumując, dla Boga najważniejsze jest nasze dobre życie, serce dla innych i każdy, kto chce żyć miłością, jest świętym dzieckiem Boga – każdy!

Paradoksalnie może też być tak, że wielu ateistów, którzy nie wierzą w te wszystkie doktryny, bo odstrasza ich ta wszędobylska polityka, ale wylewają swoją miłość na innych i chcą służyć innym pomocą, dobrym czynem, są dużo milsi Bogu niż ci, którzy z Bogiem na ustach dopuszczają się nieprawości.

Zatem jeśli chcemy kogoś przekonywać do słuszności naszej doktryny, to nie na zasadzie: „bo racja jest tylko po mojej stronie”. Niech o słuszności przemawia źródło naszej miłości.

Jeśli ludzie zobaczą w nas ludzi odpuszczających winy, kochających i uczynnych dla innych, to wówczas zobaczą w nas prawdziwego Chrystusa.

I to jest dla mnie najwłaściwsza doktryna, która może być obecna w każdym Chrystusowym Kościele.