@sylwia-teresa rozumiem to. Sam sporo czytałem o rzezi wołyńskiej, ale omijałem relacje świadków. Nie da się tego czytać, a obrazy zostają w pamięci. To samo jest w „Wołyniu”, jeden obraz ciągle mi siedzi w głowie. Może lepiej by się to oglądało, gdyby było fikcją, a nie jest. Znam autora tej historii, Stanisław Srokowski, który napisał kilka książek o tamtych wydarzeniach, opartych częściowo na wspomnieniach. Żona czytała je, choć jej zabraniałem, a ona czytała i mi to opowiadała. Ja słuchając nie mogłem uwierzyć, że to fakty. I też panu Stanisławowi wspomniałem raz, że żona czytała jego książkę na ten temat. Zamiast się ucieszyć, że jego twórczość jest czytana, odpowiedział w stylu: „Nie polecam”. Niestety, ale taka jest nasza historia, rodziny ofiar tamtych wydarzeń nie mogły celebrować śmierci swoich bliskich, bo był to temat zakazany. Dlatego dziś trzeba o tym pamiętać, nie tylko ze względu na taką liczbę zamordowanych Polaków, ale nawet ze względu na ich rodziny, które noszą tę traumę w sobie. I możliwe, że mijamy się z nimi co dzień. Rodzina mojej żony nie zginęła tylko dlatego, że tego dnia, gdy banderowcy chcieli napaść wieś, stacjonował tam oddział AK. Upowcy sądzili zresztą, że opuścili oni juz wioskę, ale zatrzymali się parę godzin dłużej, bo ze wsi przynieśli im 70 jajek, które postanowili jeszcze ugotować i zjeść. Wtedy nadziali się na nich banderowcy, którzy dobrzy byli w mordowaniu niewinnych, ale gorzej, gdy trzeba się było zmierzyć z uzbrojonym oddziałem polskiej armii.