W 2022 roku miał premierę ukraiński film wojenny „Snajper Biały Kruk”, który osnuty jest na kanwie rosyjskiej inwazji na Donbas w 2014. Na pewno jest to film propagandowy, a więc przejrzany przez ministerstwo obrony Ukrainy, skrojony zgodnie z jakimś odgórnym przesłaniem, a więc – choć sprawia wrażenie realistycznego, trudno powiedzieć, czy takim jest. Mimo wszystko seans nie zachęca do tego, by wstępować w szeregi. Można by rzec, że to raczej produkcja pacyfistyczna. Opowiada historię nauczyciela, który wraz żoną mieszkają na uboczu w samotnej chatce. Pewnego dnia zagląda tam dwóch rosyjskich maruderów i morduje żonę. W ich miejsce przychodzi dwóch ukraińskich niedawnych cywilów z karabinem i pomagają nauczycielowi pochować żonę. Nauczyciel wstępuje w szeregi armii i stopniowo z kompletnie niezdarnego hipisa zmienia się w najlepszego snajpera. Pierwsza połowa filmu ciągnie się nieznośnie. Sporo tutaj przewijałem, nie tylko ze względu na zwyczajną nudę, ale i nieobyczajność, która kompletnie nic nie wnosi do akcji, a zawęża zakres potencjalnego grona odbiorców (ojciec z synem już tego na pewno nie obejrzy, chyba że mają naprawdę dziwaczne relacje). Jak wspomniałem, sporo trzeba przewijać, a akcja zaczyna się mniej więcej w połowie. Fabuła nie została dopracowana na tyle, by trzymać widza w napięciu do każdej minuty. Ale trzeba docenić, bo to naprawdę dobrze zrealizowana produkcja, ładna wizualnie i mimo wszystko ma dobre momenty, szczególnie sceny akcji. Daleki jestem, by komuś gorąco polecić, ale jednak dla kronikarskiego obowiązku warto wspomnieć, że coś takiego istnieje. Dla mnie to pierwszy film o wojnie na Ukrainie. Gdyby popracować nad scenariuszem, by go trochę zagęścić, to byłaby naprawdę elegancka produkcja. Gdyby to był amerykański film 5/10. A jako, że tworzony jednak przez kraj w stanie wojny – 6,5/10 (naprawdę trzeba przewijać:))