„Świt Ameryki” (2025) – nowy miniserial na Netfliksie – miał premierę dosłownie parę dni temu. Perfekcyjnie zrealizowany, nie ma ściemy, nie ma taniości, wszystko dopięte na ostatni guzik. Dobrze się ogląda, choć z naturalną niepewnością, czy np. kobieta-wódz była prawdopodobna, czy to element ideologii feministycznej. Dobrze wymyślony scenariusz, gdzie wątki różnych zdarzeń się przecinają i z czasem zamykają – przeważnie brutalnie i krwawo – to niestety wada Netfliksa, coś co sprawia, że takiej produkcji – ociekającej krwią – nie polecam nikomu, i tak jest w tym przypadku, odnotowuję raczej na zasadzie ciekawostki. chyba, że ktoś widział, to chętnie podyskutuję. Np. wydaje mi się, że w filmie mormoni są substytutem wierzących, stąd są tutaj pokazani w bardzo negatywnym świetle. W zasadzie to najbardziej negatywna grupa. Porządni są Indianie, szczególnie pokojowo nastawieni Szoszeni. No i dwa zaskoczenia: również wojsko jest tutaj przykładne i pokojowe, kapitan w swoim pamiętniku pisze, że wierzy, że miłość jest rozwiązaniem. I tu spojler: wkrótce po tym ginie wraz z całym swoim obozem (oczywiście z rąk mormonów). Drugie zaskoczenie to silny mężczyzna, który chroni eskortowaną kobietę z jej synem. Dziś utarło się, że to raczej kobieta jest silna, a mężczyzna to fajtłapa. W tej kwestii Świt Ameryki stanowi wyjątek. Szkoda, że jest ta beznamiętna brutalność. Oczywiście to podbija adrenalinę u widza, więc przykuwa, a o to głównie chodzi – by utrzymać widza. Więc pewnie co do zasady tego już we współczesnym kinie nie unikniemy. I z tego powodu film jest ciężki, demoralizujący. Mimo wielkich zalet scenariuszowych i genialnej scenografii.