Raport Pileckiego – film potrzebny, ale niestety tym razem znów coś poszło nie tak. Właściwie nie ma tutaj ciągu akcji, tylko pocztówkowe skakanie po przygodach bohatera, co sprawia, że co chwilę tracimy uwagę, w efekcie – zainteresowanie. Szkoda. To jest chyba problem wielu polskich produkcji historycznych. Film o Pileckim widziałbym kompletnie inaczej – zaczynamy od pierwszej sceny, gdy bohater jest dla nas nieznaną osobą, od jakiejś sceny prywatnej przed wojną – albo nawet w czasie wojny. Gość się goli, pali papierosa. Powoli go poznajemy. Jesteśmy wciągani w akcję. Punktem kulminacyjnym filmu jest jego przedostanie się do obozu w Aschwitz, gdzie akcja trwa 20-25 minut, żebyśmy poznali jego tam działalność, a nie tylko zobaczyli kolejną pocztówkę. I niestety ostatnim smutnym epizodem filmu – ostatnie 30 minut w czasach PRL, schwytanie Pileckiego i proces. To też powinno wybrzmieć. Gdzieś w rozmowach powinno siię pojawić coś w stylu „a Alianci? daj spokój, zostawili nas – ich nie interesuje to, co się tutaj dzieje. Dogadali się z wujkiem Stalinem”. Nie wiem, czy wykonanie wyroku śmierci musialoby być wprost pokazane, czy w formie jakiegoś niedopowiedzenia. Starałbym się unikać patetyzmu, który jest jednak trochę odpychający. Choć oczywiście film powinien być zrobiony z rozmachem, bez kompleksów. Co nie znaczy, że powinien być drogi, o czym świadczy, że fiński przebojowy Sisu miał niższy budzet niż nasza kameralna produkcja o Monte Cassino