Wszystko co robisz, robisz dla siebie, zarówno to, co z poczucia obowiązku, jak i to z poczucia miłości/opieki w stosunku do Tych, którym to służy. Odsyłam do „optymistycznego podejścia”:
„Boże, dziękuję Ci za:
– bałagan, który muszę posprzątać po imprezie, bo to oznacza, że mam przyjaciół,
– podatki, które muszę zapłacić, ponieważ to oznacza, że jestem zatrudniony,
– trawnik, który muszę skosić, okna, które trzeba umyć, i rynny, które wymagają naprawy, bo to oznacza, że mam dom,
– ubranie, które jest troszeczkę ciasne, ponieważ to oznacza, że mam co jeść,
– cień, który patrzy, kiedy pracuję, bo to oznacza, że jestem na słońcu,
– ciągłe narzekanie na rząd, ponieważ to oznacza, że mamy wolność słowa,
– duży rachunek za ogrzewanie, bo to oznacza, że jest mi ciepło,
– panią, która siedzi za mną w kościele i drażni swoim śpiewem, ponieważ to oznacza, że słyszę,
– stosy rzeczy do prania i prasowania, bo to oznacza, że moi ukochani są blisko,
– budzik, który odzywa się każdego ranka, ponieważ to oznacza, że żyję,
– zmęczenie i obolałe mięśnie pod koniec dnia, bo to oznacza, że byłem aktywny.