Od jakiej chwili jest człowiek?

Starożytny argument, że to co pochodzi z człowieka jest człowiekiem myślę, że raczej przemawia właśnie za tym, że z in vitro także, bo przecież chodzi jedynie o naczynie (łono matki – próbówka), zaś materiał włożony do próbówki pochodzi od mężczyzny i kobiety, a więc jest z człowieka. Do in vitro są jeszcze inne zastrzeżenia, bo nawet gdyby podjęto decyzję, że nie tworzymy zarodków nadliczbowych, tylko jeden (byłoby to zbawienne) i ten aplikujemy kobiecie, to i tak jest to niegodne. Ale najgorsze jest właśnie to, o czym wspominasz – że tworzy się zarodki nadmiarowe, których się nie wszczepia kobiecie do macicy, są mrożone i przechowywane w tysiącach i więcej. Być może nigdy nie zostaną one podane żadnej kobiecie i pewnego dnia zostaną zniszczone (dokona się ich Holocaust). Prowadzi to też do innych problemów etycznych, np. pytanie, co jeśli taki zarodek wszczepi się do macicy córki jego rodziców? Nawet jeśli kogoś nie przekonamy filozoficznie, że są to ludzie, to prawnie – chcąc być uczciwym – trzeba zakładać, że nimi są i należy im się ochrona prawna. Niestety prawo w Europie (i pewnie nigdzie) nie jest konsekwentne, biorąc pod uwagę, że często łamie się wprost nawet zasady konstytucyjne, w UE często nie przestrzega się traktatów (np. wchodzenie w kompetencje państw unijnych), a co dopiero takie niuanse, jak ochrona prawna dzieci nienarodzonych – prawo w tym zakresie jest na pewno łamane. Prawo w Unii jest łamane w zakresie ochrony życia, łamane jest nawet w Polsce, gdzie – choć mniej, to na pewno morduje się dzieci (np. poczęte w wyniku gwałtu) i nie respektuje się ich prawa do ochrony życia. Niestety ale tak jest – prawo do ochrony życia jest łamane. Dotyczy to tak aborcji jak in vitro. Nawet jeśli filozoficznie nikomu nie udowodnimy, że są ludźmi na etapie próbówki, to też nikt filozoficznie tego nie wykluczy. A prawo w sytuacji niepewności każe takie istoty chronić. Dla mnie to jest dość jednoznaczne. Zresztą, filozoficznie można używać różnych argumentów, jednak w mojej ocenie argumenty człowieczeństwa od początku (hominizacji/personalizacji natychmiastowej) są znacznie mocniejsze. Oczywiście jest to subiektywna ocena, na szczęście wszystko wskazuje, żę nie trzeba tego wyjasniać, by wciąż oczekiwać, by życie ludzkie było bezwarunkowo chronione (bo nawet bez udowodnienia filozoficznego ciągle mamy domniemanie prawne).
Masz rację, że Rubikon został przekroczony. Jednak opór przed aborcją w każdej formie jest zdrowym odruchem i chęcią powrotu do porządku prawnego. Dlatego myślę, że katolicy nigdy nie powinni się godzić na aborcję w żadnej formie. Oczywiście zakładając, że śmierć dziecka w wyniku ratowania życia matki nie jest aborcją. Natomiast aborcja eugeniczna, czy np. ze względu na gwałt, nie jest absolutnie dopuszczalna. Myślę, że stojąc twardo na tym stanowisku, też jakoś wpływamy na sumienia tych, którzy nie widzą w tym nic złego i może przynajmniej – przez taki katolicki znak sprzeciwu – sumienia niektórych z nich się poruszą.
Myślę, że demokratycznie można dokonywać rozwiązań prawnych. Ale trzeba zastrzec, że ta decyzja o dopuszczeniu aborcji jest ograniczeniem prawnej ochrony życia, inaczej łamiemy to prawo – i taki stan jest obecnie – wszędzie, gdzie dokonuje się aborcji czy nawet in vitro, łamana jest prawna zasada ochrony życia człowieka. Więc chcąc głosować za tym, trzeba napisać jasno: czy zgadzamy się na zmianę zasad funkcjonowania prawa w Polsce poprzez OGRANICZENIE prawa człowieka do opieki i ochrony? Jeśli tak, ograniczamy to prawo, wtedy OK, większość chce żyć w takim świecie, trudno. Ale trzeba postawić sprawę na ostrzu noża. A jeśli chcemy jednak żyć w świecie, gdzie prawa człowieka nie są ograniczone, wtedy nie da się tego pogodzić z prawem do aborcji. Albo albo.
Wiele osób traktuje aborcję emocjonalnie i żadne argumenty ich nie przekonają, choćby filozificzne – nic to nie da. Dla mnie te argumenty prawne są dużo jaśniejsze, bo filozofia – wiadomo – jest dość nieuchwytna, natomiast prawnie aborcja czy in vitro nie ma prawa funkcjonować, a funkcjonuje. I skoro tak oczywiste argumenty, można powiedzieć matematyczne ich nie przekonują, to filozoficzne też by ich nie przekonały. Wiesz, wielu zwolenników aborcji jednak uważa, że prawo do zabicia własneog dziecka jest prawem kobiety do własnego ciała. Widać po tym, że dla nich żadne argumenty logiczne nie mają znacznia i trzeba brać pod uwagę, że jest taka grupa, która polega tylko na argumentach emocjonalnych. Z tymi trudno dyskutować, bo mając nawet jasny przepis prawny, oni pojada na Słowację i tam zrobią swoje (świadomie sprzeciwiając się prawu). Do nich nic nie przemówi, prócz może postawa sprzeciwu, która – może kiedyś obudzi w nich sumienie. Wiele kobiet żałuje swojego czynu i zmaga się z depresją, nawet jeśli nie od razu, to na starość. O tym wbrew pozorom mówi sporo psychologia (aczkolwiek to się leczy raczej tabletkami niż jakąś głębszą refleksją – która byłaby pewnie zbyt trudna do udźwignięcia)