Nie chce mi sie nawet tego komentować. Wiecie, że jestem za publiczną edukacja bo wychowałam się w czasach gdzie publiczna była na wysokim poziomie, była lepsza od kiełkujących prywatnych dziwolągów. Teraz będzie na odwrót. Szkoły prywatne mają więcej swobody i dzieci, które maja zamożnych rodziców będą lepiej wykształcone. Szkoła państwowa to będzie wylęgarnia nieuków, leni, złośliwie mówię, że lewica chce sobie wychować wyborców.

Pamięć mam już taką sobie, ale gdy się wrócę do czasów szkolnych to uczciwie powiem, że będąc uczniem cieszyłbym się, że nie będzie obowiązkowych zadań domowych, że w domu będą odrabiał tylko zadania z przedmiotów, które lubię, a lubiłem matematykę. Proces nauczania jest efektywny dopiero gdy uczeń chce się nauczyć, więc trzeba ucznia zainteresować a nie zmuszać.

Doczytałam – „z klas IV-VIII, nie będą już musieli obowiązkowo odrabiać prac domowych. Co więcej, zadania te nie będą w żaden sposób oceniane.” Czyli zero motywacji, w dodatku jeżeli nie będą oceniane to pewnie też nie będą sprawdzane a więc nie ma celu ich odrabiania. Proponuję, żeby politycy również pracowali bez wynagrodzenia i żeby ta praca nie była oceniana, niech sobie politykują dla idei.

Ponieważ opiekuję się i wychowuję bliską osobę ze spektrum, jestem bardzo w temacie szkoły podstawowej i nie tylko. I pamiętam też jak wyglądało zadawanie zadań domowych za moich szkolnych czasów, a potem za czasów moich dzieci (juz bardzo dorosłych), mam jakieś porównanie. Za moich czasów : były zadania domowe, lektury, klasówki, kartkówki. Jednak było to tak zadawane i rozłożone, że miałam czas na podwórko, zabawę, czy hobby. Moje dzieciaki, które załapały się na gimnazja, też mimo zadań domowych, uczenia się, lektury, miały w miarę na to czas. W porównaniu do teraz, to był totalny luz. Szkoła teraz : młody uczęszczał do szkoły z oddziałami integracyjnymi. Z racji że jest ze spektrum, i zerówkę przerabiał w domu (uczyłam go), od pierwszej klasy do 4ej przebywałam w czasie jego nauki na terenie szkoły. Dojeżdżaliśmy spory kawałek, więc dla komfortu dziecka i szkoły, byłam na miejscu. Edukacja wczesnoszkolna, od 1 do 4 klasy, dawaliśmy radę. I z zadaniami w domu i nauką przygotowującą do klasówek itd. Schody zaczęły się od piątej klasy, nawał zadań domowych, klasówek, sprawdzianow był taki, że czasami siedzieliśmy do bardzo późna. Apogeum to była klasa 7-8. Dzieciaki po prostu odpuszczały i wcale im się nie dziwiłam. Młody był w klasie integracyjnej, czyli kole 15-ro dzieci zdrowych, 4-5 z problemami różnymi. Klasa mądra, empatyczna, dzieci ambitne, w tym jedno ze spektrum autyzmu wysoko uzdolnione. Dzieciaki wysiadały przez nawał zadań domowych, przygotowań do klasówek itd. Tak działo się też w innych klasach. Tam gdzie potrzebne było wsparcie, trzeba było wspomagać, rodzice tracili cierpliwość. Zdarzały się często zarwane weekendy, planowe wyjazdy. Mieliśmy panią od matematyki, która zrypała święta wielkanocne trzem klasom. Skończyło się awanturą u dyrektor szkoły. Osobiście przy nawale zadań i np. „grubej” klasówki z historii czy geografii, zrywałam noce żeby przygotować z młodym mapę pamieciową. Tak żeby mógł łatwiej wszystko powtórzyć i zapamiętać, nawet jeszcze w dzień klasówki. Z historii temat potrafił mieć 40-50 stron do powtórzenia. Szlak mnie trafiał. Nie twierdzę że zadania w domu nie są potrzebne. Są, ale niech to będzie robione z głową, z poszanowaniem dzieciaków. One oprócz nauki mają też żyć. Cieszyć się światem, przyjaciółmi, rodziną, czy zwykłym lenistwem. Kiedy to będą miały robić?… Od czego jest dzieciństwo?… Będąc w środku tego wszystkiego, miałam w głowie jedno :dzieciaki są przygotowywane do wyścigu szczurów, do zapierdzielu dla korpo. Będzie się liczyć żeby „Pan” był zadowolony. Zajedziesz się, ale być może pójdziesz szczebelek wyżej. Na tym to ma polegać?… Nie sądzę.