Odmawiałam dziś Drogę krzyżową i nagle zrozumiałam coś tak oczywistego.
Zawsze sobie mówiłam, że jestem wolna od nienawiści.
Nie czułam nienawiści do ojca, że rzucił mamie pieniądze na aborcję, związał się z inną kobietą, która urodziła mu troje dzieci. Nie czułam nienawiści, że wychowywał tamte dzieci, dał im swoją miłość, a ja go nawet nie znałam. Nie czułam też nienawiści do jego żony obecnej, że odebrała mi ojca.
Nie czuję też nienawiści do ludzi, którzy mnie prześladują od 2021r. Wiele razy to powtarzałam.
Mówiłam nienawiść sprawia, że stajemy się niewolnikami. Czując ją, więzimy siebie.
Ale co z urazą? I tu jest właśnie problem. To właśnie urazy jest się najciężej pozbyć. I o tyle wobec ojca jest łatwiej, bo go nie widzę i nie myślę o nim codziennie, tak już z tymi drugimi jest trudniej, ponieważ co jakiś czas ich spotykam. Przystosowałam swój rozkład dnia, aby ich nie spotkać, ale to różnie bywa.
Właśnie. Jak to jest z urazą? To poważny orzech do ugryzienia. Tego będzie mi się najciężej pozbyć. I dziękuję Bogu, że dał mi właśnie taką wskazówkę poprzez drogę krzyżową. Bo kimże ja jestem, jeśli sam Bóg oddał za nas życie na krzyżu w męce. Mógł powiedzieć: poniżyli mnie, opluli, ubiczowali, nałożyli koronę cierniową. Kazali mi nieść krzyż. Trzy razy upadałem, a oni tylko ze Mnie szydzili. Potem przybili mnie do krzyża i przebili bok. Kto jak nie Ja miałbym czuć urazę do nich wszystkich.
A jednak On nie poszedł drogą urazy. Oddał za nas życie. Więc kim ja jestem, aby czuć urazę, kiedy nie cierpiałam nawet w jednej bilionowej tyle co On.