Do prawdy się dąży, wędruje, cierpliwie się jej oczekuje. Słucham i polecam wykład prof. Stanisława Grygiela:
https://www.facebook.com/milujciesie/videos/prawda-wed%C5%82ug-platona-prof-stanis%C5%82aw-grygiel/232799591481298/

trochę przypomina to wizję z filmu Matrix, czy wcześniej – Kongresu futurologicznego Lema. Żyjemy w świecie złudzeń, prawda jest głębiej – w nas, i – przynajmniej ta prawda o nas samych – nie jest tak piękna, jak na powierzchni. Lem stworzył świat, w którym łykamy pastylki, by widzieć złudzenie rzeczywistości, w której jemy ze złotych naczyń, a na ścianach wiszą dzieła mistrzów renesansu (w oryginalne). Jak przestać jeść pastylki, zaczynamy widzieć, że to są zwykłe talerze, na ścianach wiszą kopie, a my jesteśmy brzydcy. Okazuje się, że można zejść jeszcze niżej, prawda jest przerażająca. Ściany są dziurawe, wszędzie zionie postapokaliptyczną pustką, my jestesmy pocerowani jak cyborgi, jemy szczury z brudnych talerzy. Ale nie każdy jest gotowy, żeby tę prawdę o sobie od razu zobaczyć. To jest metafora chrześcijaństwa, schodzenia głębiej i poznawanie prawdy o sobie. mozna powiedzieć, że prawdę poznamy po śmierci, bo dziś nie jesteśmy w stanie jej ogarnąć swoim umysłem. Ale jeżeli prawda jest dostrzeganiem istoty rzeczy – odbieranie rzeczywistości taką, jaka jest, to już dziś jesteśmy w stanie jej dotknąć. Istotne jest rozróżnienie między dwiema postawami, o których pisze Feliks Koneczny – aposterioryzmie i aprioryzmie. Postawa a priori to wyrażanie opinii czy roztaczanie świata bez badania go, po prostu formułowanie oderwanych idei, narracji, które może nie mają związku z rzeczywistością (jak bardzo dziś realizuje te zasady prasa i media, czy politycy). Postawa a posteriori artykułuje opinie czy opowiada o rzeczywistości dopiero po sprawdzeniu przeczuć czy opinii, zweryfikowaniu, dotarciu do źródeł. Np. czy papież tak powiedział? – zamiast się pieklić, sięgamy do oryginalnego tekstu – i wtedy rzeczywiście się irytujemy albo uspokajamy skonstatowawszy, że mieliśmy do czynienia z manipulacją. To przykład.

Na początku jest dobro – przynajmniej według Platona. … Piękno i dobro zostają utożsamione ze sobą, bo: „co dobre, to i piękne”, jedno i drugie jest najwyższym celem pragnień, dążeń i miłości, dopiero wtedy„życie jest coś warte […], gdy człowiek piękno samo w sobie ogląda”