Tak sobie pomyślałam, że niektórzy milionerzy daliby wszystkie swoje pieniądze, aby żyć wiecznie. Tylko czy obecne życie jest tego warte, kiedy miałoby się przeżyć wszystkich swoich bliskich?
Dla mnie śmierć jest bramą do prawdziwej wieczności, w której poznam Boga i będę mogła spotkać moich bliskich, za którymi tęsknię niezależnie, że już minęło wiele lat od ich śmierci.
Dlatego ja się śmierci nie boję, bardziej życia obecnego.
I wiem, że to prawda życie po śmierci. I są tam zwierzęta, wbrew temu co się o tym mówi. Ostatnio przyszedł do mnie mój piesek. Był taki realny, że czułam jego sierść, zapach. Ale znikł. Kiedy zaczęłam płakać, że to tylko chwilowe, że on nie żyje, on z powrotem się zmaterializował. Ktoś powie, że to był tylko sen. Nie. To nie był zwykły sen. Potrafię to rozróżnić. Zwykły sen a od tego, co doświadczyłam. Odkąd zmarł mój piesek w kwietniu, śni mi się co jakiś czas, ale nigdy nie doświadczyłam dotyku jego sierści. Psich całusów na twarzy. To doświadczenie mogę podziękować Bogu. Bo odkąd zaczęłam się z powrotem modlić, doświadczyłam trzy cuda w swoim życiu.