Nie potrafię jednak nie pomyśleć o tym, że Polacy podczas II WŚ nie mieli możliwości udzielania wywiadów. Nie mieli też czasu latać sobie do USA i szukać drogiej biżuterii. Poniżej to granie na emocjach. Jednak podczas gdy wszystkich oczy są skierowane na Ukrainę, to wciąż atakowani przez Izrael Palestyńczycy również nie mają czasu udzielać wywiadów. Nie widzimy ich na żadnej głównej stronie Interii, WP, Onetu czy innego serwisu, jak skarżą się, że muszą się chować schronach, jak są bombardowani. Gdyby nie wielu odważnych, którzy desperacko nagrywali ujęcia ojca, szukającego w gruzach budynku swoich dzieci, dziewczynkę brudną, głodną, inną dziewczynkę płaczącą z urwaną rączką (mogłabym tak długo wymieniać), nikt by nie znał tej tragedii. Prawda jest niewygodna. Jest kanciasta. Bo nie wypada dawać Palestyńczyków na pierwszych stronach i nazywać po imieniu, że to co robi Izrael to ludobójstwo, ale za to jest pożądane umieszczanie wywiadu z żoną reprezentanta Ukrainy. Ponieważ Ukrainie wypada współczuć. Ot taka hipokryzja.