Jan Z Dzikowa Twój komentarz przypomina mi często powielane absurdy;
– prokurator ma wątpliwości co do winy oskarżonego, ale „dla świętego swojego spokoju” wnosi akt oskarżenia do sądu, a tam przecież sąd może go uniewinnić;
– sąd I instancji ma wątpliwości co do winy oskarżonego, ale w końcu na jakiejś podstawie prokurator wniósł akt oskarżenia, więc „dla świętego swojego spokoju” wydaje wyrok skazujący, bo przecież skazany zawsze może się odwołać i sąd apelacyjny może go uniewinnić albo skierować sprawę do ponownego rozpatrzenia;
– sąd apelacyjny ma wątpliwości co do winy skazanego, ale w końcu sąd I instancji sprawę rozpatrywał wnikliwie i go skazał, więc „dla świętego swojego spokoju” podtrzymuje wyrok skazujący sądu I instancji, a skazany zawsze może próbować dochodzić sprawiedliwości poprzez wniesienie kasacji do Sądu Najwyższego;
– Sąd Najwyższy ma wątpliwości co do winy skazanego, ale jego rolą nie jest jej rozpatrywanie, bo to kompetencje sądów I i II instancji, a jego zakres to rozpatrzenie kasacji po kątem formalnym ewentualnych uchybień sądu II instancji. Może ono dotyczyć wyłącznie zaistnienia tzw. bezwzględnej przesłanki odwoławczej (z art. 439 k.p.k.), innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary. Dodatkowo, kasacja na korzyść przysługuje tylko wtedy, gdy oskarżony został skazany na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
…tak więc zawsze „można się bronić” w sądzie.