Dziękuję za pierwszy artykuł autorski. Jest coś w tym, że gdyby mężczyzna zaopiekował się kobietą i był gwarantem, że może na nim polegać, to kobieta nigdy nie dokonałaby aborcji. W tym sensie jest prawdą, że to mężczyżni są winni tego, że kobiety muszą później cierpieć. Tylko problem tej sytuacji polega na tym, że w wyniku tego, iż są właśnie tacy egoistyczni mężczyźni, kobiety chcą mieć ten straszliwy wybór. Dlatego nie zgadzam się z ostatnim zdaniem, że „o aborcji mogą dyskutować tylko mężczyźni, bo w sytuacji, gdy mężczyzna ucieknie, to kobieta zostaje sama i tego się właśnie obawia. W mojej ocenie, gdyby było tak, że w sytuacji, gdy mężczyzna ucieka, to państwo staje się ojcem tego dziecka i kobieta nie musi się o nic martwić i jeszcze dostanie 1000+ za każdy miesiąc ciąży, nie byłoby tematu aborcji. Niestety problem w tym, że mówi się o zakazie aborcji, a tak mało mówi się o opiece państwa nad kobietami i ich dziećmi. Gdybym był politykiem to zacząłbym od drugiej strony. Wpierw opieka dla kobiet i ich dzieci, a dopiero później zakazy.

Artykuł zweryfikowany i dodany na stronę główną.

Aborcja jest poważnym problemem zarówno kobiet (matek) jak i mężczyzn (ojców). Oczywiście jest to także problem społeczeństwa (państwa). Właściwie jest to problem każdego człowieka, który wobec zabijania niewinnych dzieci nie powinien przejść obojętnie.

Ja zauważyłam, że mężczyźni wypowiadają się na różnych forach dotyczących tematu aborcji równie chętnie jak kobiety a ze statystyk wynika, że nawet częściej niż kobiety za tą aborcją są. Można by było odnieść wrażenie, że właśnie jest to w ich wygodnym interesie. Nie jest to jednak wyłącznie sprawa ani kobiet ani mężczyzn. Zdarzają się wyjątki gdzie to partner chce mieć dziecko a partnerka nie. W niektórych krajach jak Szwecja kobieta nawet nie musi informować ojca dziecka, że jest z nim w ciąży tylko udać się od razu do kliniki jak ma na to ochotę. W takim wypadku to mężczyzna jest pozbawiony swoich ludzkich praw – stawiany jest w pozycji nic nie znaczącego dawcy nasienia.

@gps65

Opinia mężczyzny powinna być brana pod uwagę. W niektórych krajach bez zgody ojca dziecka podobno kobieta nie może dokonać aborcji. Wiem, że niektóre kobiety zaraz mogą krzyczeć, że to ich ciało, więc one decydują, a facetom nic do tego. Ale do tanga trzeba dwojga. Dziecko nie wzięło się z powietrza. W historii znamy jedno niepokalane poczęcie. Może przecież być sytuacja, kiedy kobieta nie chce wychowywać dziecka, nie ma instynktu macierzyńskiego, nie wyobraża sobie poświęcenia następnych 18 lat na wychowanie, a jeszcze wcześniej 9 miesięcy ciąży. Może by urodziła, ale po prostu nie chce go wychowywać i z tego faktu mogłaby się zdecydować na aborcję. A przecież ojciec dziecka mógłby się zobowiązać do podjęcia odpowiedzialności wychowania.

Całościowo, w jednej krótkiej notatce, całego tematu aborcji się nie zawrze. Zacząć należy od tego, czy to w ogóle jest problem? Nie wiem, skąd krzykaczki proaborcyjne biorą swoje dane, bo mi nijak ze statystyk, ani ze zdrowego rozsądku, nie wychodzi te 100000 wykonywanych co rok aborcji. Przed wprowadzeniem obostrzeń było to 600 „zabiegów” – zapewne głównie z powodu zagrożenia życia matki. Sumując – nawet od zakończenia wojny, suma nie dobije do liczb, jakie pcha się do głów społeczeństwa.
Druga rzecz – jakie pojęcie o życiu mają dzisiejsze nastolatki i młode kobiety, które bombardowane są niespójnymi, lub wręcz przeciwstawnymi wizjami. W telewizji super zadbane matki, żony i bizneswoman w jednej osobie; w życiu matki i ciotki z trudem godzą obowiązki zawodowe z domowymi, dla dzieci prawie nie znajdują czasu. Ojcowie, jak są, to żyją pracą, jak ich nie ma, to zazwyczaj permanentnie.
Poza tym wywrócony porządek starszeństwa w rodzinie. Dano dzieciakom broń przeciw jakimkolwiek wymaganiom, czy kindersztubie – penalizację „przemocy w rodzinie”. Już w przedszkolu wychowawcy ładują w podświadomość dzieci, że mogą z każdą krzywdą dzwonić na policję – ale już pojęcia krzywdy nie rozwijają w ogóle.
Potem niestety wielu rodziców ulega pod szantażem donosu. Dziecko dostaje wszystko, bo 800+, o nic nie musi się starać, a teraz dodatkowo szkoła przestaje mieć jakąkolwiek moc dyscyplinującą.
Do tego trwa nagonka na dzieci w przestrzeni publicznej – każda sytuacja jest dobra, by dopiec „madce”, a dzieci nie mają prawa nimi być, bo są „bachorami”.
Internet i portale społecznościowe to już w ogóle ściek. Teraz nawet większy niż kiedykolwiek – bo AI tłumaczy brukowce całego świata, tak że można odnieść wrażenie, że wszystkie związki, to głównie problem, a nie podpora w życiu… Czort, że sam tekst ledwo da radę przeczytać – jest tak słabo tłumaczony – sedno okazuje się czytelne – partnerstwo nie istnieje, a mąż/żona i dzieci to zuo wcielone.
Jak, przy takim negatywnym bombardowaniu, myśleć pozytywnie o macierzyństwie, ojcostwie, ślubie w ogóle?
To, co dla mojego pokolenia mogło mieć znaczenie w temacie aborcji – a mam 41 lat, to ostracyzm społeczny, choć i w moich nastoletnich latach, był to problem marginalny. Dziś, odnoszę wrażenie, już nie istnieje.
Druga rzecz – ciężar opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym – tu potrzeba racjonalnej pomocy państwa, ale i mocnej kampanii społecznej. Z tym, że niepełnosprawności, które można wykryć w badaniach prenatalnych to promil wszystkich możliwych dysfunkcji, które może mieć dziecko. Tak chętnie przytaczane osoby z zespołem downa, przy odpowiednim wsparciu mogą żyć niemal samodzielnie, ale już osoby z autyzmem, którego w większości nie jesteśmy w stanie wykryć, bywa, że nigdy nie odnajdą się w społeczeństwie. Tu jest pole do popisu.
Trzecia – i moim zdaniem najważniejsza: odpowiedzialność w ogóle. Niestety o to najtrudniej. Tu trzeba zmienić edukację w ogóle. Ale to już inny temat.
Aborcja to nie problem, problemem są przemiany społeczne, których nie przewidzieliśmy, a które najwyraźniej są dla niektórych pożądane…