Spopieleni
 
 Co mi powiedziałeś, kiedy się spotkaliśmy w odludnym miejscu tuż u schyłku świata?
 Gdzieś tam za nami dogorywały ostatnie zwłoki, a my usiedliśmy nad przepaścią i ogrzewaliśmy się w promieniach od lat blednącego Słońca. Zamiast skończyć wieczny monolog spoglądaliśmy w dogasającą łunę nad horyzontem i marzyliśmy o życiu w alternatywnym świecie bez zbędnych słów, wykrzykiwanych z każdej strony. Chociaż dokoła wirowały tylko kurz i piach, w myślach wędrowaliśmy przez zielony las. Nasze truchła płonęły, ale wciąż czuliśmy chłód i mrok cienia, w którym się ukrywaliśmy za naszego istnienia. Popioły naszych ciał wzbiły się w nicość i osiadły po widocznej stronie Księżyca, tworząc szarą zasłonę.
 
To nieprawda, że przestaliśmy istnieć. O czym wtedy mówiłeś, pamiętasz?